Sport
e finale van het Amerikaanse honkbalseizoen zag er weer schitterend uit. Zó schitterend, dat je als Europeaan al snel het Amerikaanse systeem zou willen overnemen. Vooral onze even succesvolle als beruchte Champions League zou een lesje kunnen leren van de manier waarop de Major League Baseball is gestructureerd. Vorige week woensdag namelijk, werden de New York Yankees honkbalkampioen door af te rekenen met de Philadelphia Phillies. En, werd er dan steevast bij vermeld, de laatste keer dat de Yankees de &#8216;World Series&#8217; wonnen, was in 2000. Tien jaar geleden! Kom daar in Europa eens om. Hier zijn het ieder jaar weer dezelfde clubs die de dienst uitmaken. Ons topvoetbal wordt gedomineerd door clubs als Manchester United en Real Madrid, clubs die zoveel geld hebben dat ze hun glorie als het ware kunnen kópen.
Menige voetballiefhebber in Nederland zucht daarom van weemoed. Konden wij nog maar een woordje meespreken in de Europese volkssport nummer 1. Leefden wij nog maar in de vorige eeuw, toen Onze Jongens met een beker stonden te zwaaien zoals nu de Yankees. Maar nee, in onze Champions League &#8211; sinds de invoering in 1992 een beetje de tegenhanger van de Major League Baseball &#8211; stroomt relatief veel geld naar de grote clubs die daardoor alleen nog maar rijker worden. Die grote clubs lokken alle toptalenten naar zich toe met absurde miljoenensalarissen. De kans dat kleinere clubs doorstromen naar de top wordt almaar kleiner. Alle reden dus om regels in te voeren waarmee we deze scheefgroei kunnen beëindigen. Net als in Amerika is gebeurd.
Inderdaad kennen veel Amerikaanse topsporten een zogenaamde salary cap. Dit is een maximum dat een club in totaal mag spenderen aan spelerssalarissen. Een plafond dus dat moet zorgen voor een goede verdeling van de middelen, een spreiding van de kansen over zoveel mogelijk clubs. Mooi ideaal, maar werkt het ook? Ter vergelijking: in de afgelopen tien jaar werd onze liberale Champions League gewonnen door zeven verschillende clubs. De streng gereguleerde Major League Baseball kreeg acht kampioenen. Eigenlijk maar een klein verschil. Betrek je de verliezende finalisten erbij, dan kom je op dertien (Champions League) versus veertien (Major League Baseball) finalisten. Óók niet indrukwekkend. Toch pleitte UEFA-voorzitter Michel Platini laatst voor de invoering van een salary cap in het profvoetbal, evenals Jack Warner, vice-voorzitter van de wereldvoetbalbond, en voetballegende Pelé.
Het zoeken naar mogelijkheden om de invloed van geld in te dammen lijkt terecht. De vraag is alleen of er op de juiste plekken wordt gezocht. Het beperken van het aantal buitenlanders per selectie (de zogeheten 6+5 regeling) zou stuiten op het Europese discriminatieverbod. En een salary cap is ingewikkeld, ze eist verregaande controles in de boekhouding en het effect ervan lijkt beperkt.
Misschien is het veel beter &#8211; en doelgerichter &#8211; om de clubs niet met allerlei beperkingen op te zadelen, maar om de verdeelsleutel van de Champions League eindelijk eens aan te pakken. Prestaties van clubs uit kleine landen worden namelijk slechter beloond dan prestaties van grote. Manchester United genereert veel meer tv-kijkers dan bijvoorbeeld de Nederlandse deelnemer AZ en ontvangt daardoor meer euro&#8217;s per gewonnen punt. Engelse doelpunten die meer opleveren dan Nederlandse, dát is pas onrechtvaardig. In de Champions League draait alles om marktaandelen. Als de Platini&#8217;s en Pelé&#8217;s daar hun pijlen nu eens op richten, wie weet is het dan al snel niet meer nodig de Amerikaanse sporten steeds weer op te hemelen. En krijgen wij hopelijk weer een beetje uitzicht op een Europese beker.