Tegen het einde van het jaar, na maanden waarin het kabinet van de ene crisis naar de andere struikelde, waarin twee NSC-staatssecretarissen terugtraden, waarin ambtenaren op de ministeries steen en been klaagden over het onthutsende amateurisme van de nieuwe ministersploeg, waarin maatschappelijke organisaties en lagere overheden hun groeiende frustratie uitspraken over het gebrek aan overleg met het kabinet en de onuitvoerbaarheid van de aangekondigde maatregelen, waarin Geert Wilders keer op keer bewindslieden van zijn eigen kabinet schoffeerde en voor de voeten liep, waarin Pieter Omtzigt zich opnieuw met een burn-out terugtrok in Enschede en waarin het kabinet vrijwel niets van de grond kreeg terwijl de PVV toch torenhoog in de peilingen bleef staan, kon je in Den Haag niet alleen bij de regeringspartijen VVD en NSC maar zelfs bij de oppositie opvangen dat het achteraf misschien toch een beter idee was geweest als Geert Wilders wel premier was geworden.