Kunst
p weg naar Diepenheim zie ik een zwart paard. Het hoge gras waarin het dier staat, deint. Bomen staan met hun kruinen te juichen in een opstekende wind. Het houtskoolzwarte dier staat in een omgeving waarin alles wankelt, waait en overgaat. Het paard zou een tekening kunnen zijn. Trefzeker en star, met de suggestie van beweging in de vloeiende lijnen van de lange hals, de benen die elk moment kunnen gaan steigeren.
In de trein lees ik over &#8216;geïnteresseerden&#8217; die het Beursplein bezochten in de hoofdstad, in het kader van Occupy Amsterdam: &#8216;Honderden geïnteresseerden zijn vanmiddag afgereisd naar de verschillende Occupy-bijeenkomsten in het land. In Amsterdam telt de politie twaalfhonderd bezoekers bij de betoging tegen onder meer de inhaligheid van banken en bedrijven&#8217; (nrc.nl, 15 oktober). Het bericht doet vermoeden dat er behalve een grote groep geïnteresseerden een niet nader genoemde massa moet zijn geweest die bestond uit betogers. Ik zie voor me hoe belangstellenden in een betere wereld zich hebben verzameld op het Beursplein. Er is muziek, er zijn broodjes, er is koffie, er is een pingpongtafel. Maar waar zijn de betogers? &#8216;Hebben jullie al activisten gezien?&#8217; vragen ze elkaar. &#8216;Bent u soms een betoger?&#8217; &#8216;Nee, ik ben een geïnteresseerde. En u?&#8217;
In de jaren zeventig vormden een paar hangjongeren al gauw een protestgeneratie. Nu moet er meer gebeuren om de omgeving van omwentelingsdrift te overtuigen.
De trein zit vol geïnteresseerden. Ze reizen met me mee naar Diepenheim, waar ik voor de opening van het Drawing Centre Diepenheim in gesprek ga over de &#8216;Verelendung van de kunst&#8217;.
Tegen de stroom van bezuinigingen in, is hier het eerste centrum voor hedendaagse tekenkunst geopend in Nederland. Niet de kunst, maar de omgang met kunst is in verval geraakt, daar zijn ik en de andere sprekers het over eens. Hoe dat komt, moet gezocht worden in een maatschappelijke context die groter is dan de kunstwereld alleen.
Tientallen geïnteresseerden zijn samengekomen om te luisteren en de tekeningen te bekijken. Mijn gedachten dwalen af naar tekeningen van Karoline Bröckel (Tübingen, 1964) die in de hoofdzaal hangen. Dit werk doet denken aan een ongeluk. Een schitterend spoor van iets wat verschrikkelijk is misgegaan. Bröckel volgt, al tekenend, bewegingen in haar omgeving. Het vallen van regen. Het aarzelen van een schaduw. De vlucht van een vogel. De hand is altijd te laat om te registreren wat het oog ziet, denk ik terwijl ik de haast onwaarneembare bewegingen van het publiek probeer te overzien en me voorstel hoe Bröckel deze zou vastleggen.
Later die avond blijken er geen treinen te rijden vanaf Deventer. Grote groepen staan te wachten op een bus. We voelen ons verbonden door een gemeenschappelijk doel: we willen naar huis. Zie ik daar een eenzame betoger? Een man steekt een bord omhoog met grote, handgeschreven letters. BAD BENTHEIM staat er op zijn bord. Niemand is in hem geïnteresseerd. Zijn enorme bus met toilet en internet aan boord blijft leeg. Alleen ik moet toevallig zijn kant op. Verontschuldigend knik ik mijn groep toe en zonder me zo onopvallend mogelijk af, om in de lege bus te stappen.
De buschauffeur en ik vormen al gauw een eigen, hechte gemeenschap die zich een weg door het donker baant.
Drawing Centre Diepenheim biedt t/m 7 december 2011 een omvangrijk openingsprogramma op diverse locaties, met werk van vijfentwintig kunstenaars

Gerelateerd