Sport
Je zou het niet zeggen, maar het is alweer veertien jaar geleden dat Louis van Gaal in de finale van de Champions League stond. In 1996 verloor hij als Ajax-coach van Juventus. Zijn gloriejaar &#8211; en internationale doorbraak &#8211; vond natuurlijk een jaar eerder plaats. De 1-0 overwinning van Ajax op AC Milan in 1995, dankzij de historisch geworden &#8216;punter&#8217; van Patrick Kluivert, sprak overal tot de verbeelding. Dat zo&#8217;n opvallend jonge &#8211; en relatief zwarte &#8211; ploeg het zwaarste clubtoernooi op aarde kon winnen, werd niet voor mogelijk gehouden. Onder alle omstandigheden liet Louis van Gaal zijn equipe spelen met een cocktail van bluf, &#8216;balbezit&#8217; en aanvalslust. Met andere woorden: als het door hem gecoachte Bayern München zaterdag de finale weet te winnen, zullen commentatoren 1995 in herinnering roepen. Logisch, hij zal dan voor de tweede keer de Champions League hebben gewonnen.
Maar inhoudelijk ligt de overeenkomst niet zo voor de hand. De glorie van 1995 was gebaseerd op jarenlang werken achter de schermen. Wat Van Gaal het afgelopen seizoen heeft geflikt in München, lijkt meer op het seizoen 1991-1992. Net als in dat debuutjaar als hoofdtrainer bij Ajax begon het na zijn entree in de zomer van 2009 allemaal stroef. Hoewel hij op de van hem bekende, nogal luide manier had verkondigd dat hij in Beieren helemaal in zijn element was, bakte zijn elftal er weinig van. De spelers leken zijn vernieuwingen niet te snappen. Zoals ook Ajax in 1991, toen assistent Van Gaal het onverwacht moest overnemen van de voor veel geld naar Real Madrid vertrokken Leo Beenhakker, eerst problemen kende. Van Gaal kreeg het aan de stok met enkele vedetten. Nu heetten ze geen Jan Wouters, John van &#8216;t Schip of Bryan Roy, maar Frank Ribéry, Luca Toni en Philipp Lahm. Nog in november werd openbare en ongezouten kritiek van Lahm en Toni op het &#8211; huns inziens rammelende &#8211; beleid door de clubleiding gecounterd met hoge boetes. De club die al jaren onderpresteerde, leek opnieuw een rampseizoen mee te maken.
En juist toen deskundigen zich begonnen af te vragen of Van Gaal de Kerst wel zou halen, begon het zaakje te lopen. De strijdwijze van de Hollander &#8211; bluf, balbezit, aanvalslust &#8211; sloeg plotseling aan, en net als in 1991-1992 werd deze moed op buitenlandse bodem het meest pregnant beloond. Bayern München hoefde dan niet de eerste drie &#8216;Europese&#8217; thuiswedstrijden ver van het eigen stadion te spelen (die straf had Ajax destijds gekregen vanwege een op het veld gegooide ijzeren staaf); de vastberadenheid waarmee bijvoorbeeld in Turijn werd gewonnen van Juventus was onvergetelijk. Net als Ajax in 1992 haalde Bayern München tot ieders verrassing een Europese finale: toen die van de UEFA Cup, nu de Champions League. Weliswaar is Bayern veel rijker dan het in 1992 nog armlastige Ajax, maar de stunt is er niet veel minder om. Wat in het najaar nog als los zand aan elkaar hing, is in korte tijd veranderd in een aantrekkelijk en doeltreffend collectief, met de Nederlanders Arjen Robben en Mark van Bommel in een hoofdrol. En daarnaast &#8211; opnieuw een parallel met 1992 &#8211; enkele jongeren zonder faalangst.
Nederlandse liefhebbers van goed voetbal moeten zaterdag hopen dat een Duitse ploeg wint (van Inter Milan): weer eens wat anders. Slaagt Van Gaal, dan zal hij zich net als in 1992 en 1995 laten gaan in zijn rol van lawaaiige ceremoniemeester. Geef hem ongelijk. Meteen na je binnenkomst zowel de landstitel, de nationale beker als de Champions League winnen, is ongekend. Maar voor hij &#8216;s nachts het licht uitdoet, zullen zijn gedachten niet terug gaan naar 1995, maar naar 1992. Neem dat van mij aan.

Auke Kok

Gerelateerd