<div class="lead">Alice Munro, tsarina van het korte verhaal en winnares van de Nobelprijs voor de Literatuur, schrijft romans in niet meer dan veertig  pagina’s.</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>In elk verhaal in haar bundel <i>Te veel geluk</i> komt bijna het hele leven van een personage voorbij, maar Munro zoomt in op de momenten die voor een ommekeer in dat leven hebben gezorgd.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Haar personages maken ingrijpende, soms wat groteske gebeurtenissen mee. De drie kinderen van een jonge vrouw worden vermoord door haar man, een studente leest poedelnaakt poëzie voor aan een bejaarde heer, twee tienjarige meisjes houden een gehandicapt leeftijdsgenootje te lang kopje-onder, personages gaan vreemd of zijn juist het slachtoffer van overspel. Maar in die incidenten zit niet het verhaal. De focus ligt op hoe een personage ermee omgaat en soms pas decennia later tot andere inzichten komt. Daarbij hoort dus ook zijn of (meestal) haar voorgeschiedenis, want die bepaalt vaak het effect dat zo’n drama op een personage heeft. Het moment waarop het nieuwe inzicht ontstaat, is voor Munro het interessantst.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>Met liefde beschrijft Munro het sociale ongemak en grote verdriet</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Negen van deze tien verhalen spelen zich, zoals gebruikelijk voor Munro, af in karakteristieke, zelfgebouwde huizen in ruraal Canada. In het titelverhaal pakt ze het anders aan: dat is gebaseerd op het leven van Sofia Kovalevskaja, een briljante negentiende-eeuwse Russische wiskundige. Met veel liefde beschrijft Munro het sociale ongemak en grote verdriet waarmee Kovalevskaja tijdens haar reizen door Europa te maken krijgt. Ondanks de historische en geografische context verschilt dit verhaal niet wezenlijk van de andere in de bundel: hoofdpersonen zijn op subtiele manieren meedogenloos en wreed tegenover elkaar, en ieder mens blijkt uiteindelijk volstrekt alleen.</p>
<p>De verhalen in <i>Te veel geluk</i> zijn groots en beklemmend. Helaas leest de Nederlandse vertaling vaak wat moeizaam. Toch kunnen spijtige keuzes als ‘de Canadian National spoorwegen’ of ‘de optocht van Santa Claus’, kromme Nederlandse zinnen en verkeerd spatiegebruik de harde klasse van Munro’s verhalen niet verstieren.</p>
<p><i>Alice Munro, ‘Te veel geluk’, vertaald door Pleuke Boyce en W. Jonker, De Geus, 416 p., € 22,95</i></p>
</p></div>
