Haar documentaires zijn überpersoonlijk, maar voor Sunny Bergman dient haar werk een hoger doel: ‘Uiteindelijk is het de bedoeling dat mijn films een soort universele relevantie hebben.’

Op de dag dat warenhuis de Bijenkorf bekend maakt dat ze hun beroemde Zwarte Pieten definitief vervangen door ‘Gouden Klimpieten’, zit Sunny Bergman (1972) op een zonnig terras in Amsterdam-Noord. Gebruind, vrolijk, de net voorbije vakantie nog in haar lijf, maar niettemin alert, áán, ready to go.

‘Jahaa,’ zegt ze lachend over de Pieten, ‘zogenaamd omdat het beter past bij hun nieuwe luxueuze uitstraling. Het mag absoluut geen politieke lading hebben, anders “capituleren” ze. Maar goed, toch is het positief, want het waren echt enge Pieten. Mijn vader is een oude marxist, hij zegt: het zal uiteindelijk het grootkapitaal zijn dat de verandering brengt. Daar heeft hij misschien gelijk in. Winkels kiezen eieren voor hun geld als er met boycots wordt gedreigd. Maar het...