In haar essay Eigen planeet eerst gebruikt Roxane van Iperen de befaamde marmottenrace uit de Wie-kent-kwis uit de jaren zeventig als metafoor om te laten zien hoeveel systeem er in het menselijk handelen zit. Iedere kandidaat kiest zijn eigen marmot. Die wordt in een bak gezet waarin met schotten een doolhof is uitgezet met diverse poortjes die naar uitgangen leiden waaraan geldbedragen zijn verbonden. Die schotten vormen het systeem, decennialang opgebouwd door wetten, religie, subsidiestromen, cultuur, gewoonten en marktwerking. Die schotten bepalen de route van de marmotten. Dat iedereen zijn eigen marmottenrace zou lopen, in een lege bak waarin je eigenhandig en met slim denkwerk je persoonlijke schotten positioneert, is volgens Van Iperen geloven in de illusie van de individuele maakbaarheid.