Martin Koolhoven gaat nog niet naar bed, want iemand is ‘wrong on the internet’!

Michael: ‘Ik mag niet meteen over het publieke discour beginnen, maar…’

Harm: ‘Dat was je al…’

Michael: ‘Oh, ja, ok. Martin. Sinds het Wereld Wijde Web er is, ben jij tot in het holst van de nacht actief op allerlei sociale media. Eerst in alt.film en op allerlei mysterieuze communities, inmiddels op Twitter en Facebook en je gaat in gesprek met de halve wereld, tot en met mongolen in….’

Martin: ‘Mongolië!’

Michael: ‘Waarom doe je dat?’

Martin: ‘Goede vraag, ik kan het niet laten. Het is vluchtgedrag. Je bent aan het schrijven en dan heb je maar een heel klein smoesje nodig om daarmee op te houden. Vroeger, nog voor het www, had je nl.kunst.film en dat was nog redelijk bedekt, maar sinds Facebook en Twitter ziet de hele wereld het. En ja…’

Michael: ‘Je zoekt het ook op. Je gaat ’s nachts de discussie aan, je lokt het ook uit.’

Martin: ‘Nou, ja. ja soms wel.’

Harm: ‘Weet je wel hoeveel Twitter-berichten je hebt verstuurd? Dat zijn er 120.000.’

Martin: ‘Ja, het zijn een paar boeken, geloof ik.’

Harm: ‘Had je niet beter boek kunnen schrijven?’

Martin: ‘Zo werkt het niet. Als je maar 140 tekens per keer uitbraakt, wil dat nog niet zeggen dat het automatisch een boek is.’

Michael: ‘Je bent overal te zien, ook op televisie (hij is regelmatig te gast bij De Wereld Draait Door), en je hebt overal een mening over, hoeft niet alleen over film te gaan.’

Martin: ‘Nou, ik ben wel iets strenger geworden voor televisie.’

Michael: ‘Ietsje!’

Martin: ‘….en voor radio. Ik vind nu dat ik er een beetje verstand van moet hebben, wil ik er naartoe te gaan. Ik heb blijkbaar de behoefte om overal mijn mening over te geven.’

Michael: ‘Is dat nou…’

Martin: ‘…slim?’

Michael: ‘Nee, nou, tussen de films Oorlogswinter en Brimstone zitten zeven jaar.’

Harm: ‘Oorlogswinter ging platina, was enorm succes. En dan ga je twitteren met een jongen in Lelystad over Zwarte Piet. Waarom?’

Martin: ‘Nou, ik vind dat hij moet weten hoe het zit en dat ga ik hem dan ook vertellen.’

Brimstone

Harm: ‘Brimstone  gaat over hele nare dominee die zijn familie maltraiteert. Zit de dominee ook in jou?’

Martin: ‘Nou dat weet ik niet, dat denk ik wel.’

Michael: ‘Volgens het vakblad Variety wel, daarin word je letterlijk een prediker genoemd.’

Martin: ‘Nou hebben we zoveel interessante recensies gekregen, dan ga je net uit die ene vervelende citeren! Waarin trouwens ook Nederland zelf een veeg uit de pan kreeg: in het stukje stond dat we hier in Nederland sommige passages misschien normaal vinden, omdat we zeker in Amsterdam onze eigen ideeën hebben over seks.’

Michael: ‘Daarmee wordt gesuggereerd dat het een heel Europese film is.’

Martin: ‘Dat is het ook. Deze film had in Amerika niet gemaakt kunnen worden.’

Michael: ‘En dan over Variety nog iets…’

Martin: ‘Waarom nou steeds over die ene recensie? Er zijn fijnere! (Zoals deze hele reeks!’

Michael: ‘Ze zeggen over jou – ik parafraseer – hij is klaar voor Hollywood, maar dan moet hij nog wel even zijn pretenties loslaten. Wat zouden ze daarmee bedoelen?’

Martin: ‘Ze bedoelen daarmee dat ik heel leuke entertainende films zou kunnen maken, als ik er niet ook nog allerlei bedoelingen mee zou hebben.’

Michael: ‘Maar heb je die bedoelingen?’

Martin: ‘Ja die heb ik.’

Michael: ‘Maar is het daarmee dan niet een calvinistische film?’

Martin: ‘Nee, het is geen calvinistische film, het is een film over calvinisme.’

Harm: ‘We hadden het net over de dominee in jou. Heb je die jongen van Variety aangesproken? Ben je die ook gaan betwitteren?’

Martin: ‘Ik weet niet of hij op Twitter zit, maar dat zou ik niet doen.’

Michael: ‘Hoezo dat dan weer niet?’

Martin: ‘Ik vind niet dat je dat moet doen als maker. Dat vind ik niet ok.’

Gekkenhuis

Harm: ‘Je was in Venetië, daar ging je film in première. Je zei daarover in een krant: de belangrijkste ervaring van mijn leven.’

Martin: ‘Hartstikke leuk dat daar staat, maar dat heb ik nooit gezegd. Je wordt dan gevraagd: is dit de belangrijkste première in je leven en het zou kunnen dat ik dan heb gezegd: misschien wel. De belangrijkste première in je leven is je eerste. Wat wel zo is: deze film was in competitie in Venetië, op het allerhoogste podium en dat had ik nog nooit meegemaakt.’

Harm: ‘Hoe was dat?’

Martin: ‘Heel raar. Ik was daarna op het filmfestival in Toronto, dat was in principe leuker, ook een prestigieus festival. Italië was zo’n gekkenhuis, je wordt van hot naar her gesleept. Op een gegeven moment had ik op een dag zoveel journalisten gesproken die allemaal hetzelfde vroegen dat ik van voren niet meer wist wat ik van achteren gezegd had. En dan wordt je de rode loper opgegooid en dan mag je de bioscoop in en wordt je neergezet en meteen daarna weer de auto in en moet je weer ergens anders heen, heel hectisch. Heel glamoureus en prestigieus. Iedereen zei de hele tijd: daar moet je van genieten, maar dat kon helemaal niet. Dat is gewoon onmogelijk.’

Harm: ‘Komt de film ook in de VS uit?’

Martin: ‘In maart. Dat was nog lang een discussie: of het in de versie mocht die ik gemaakt had, vanwege seks en geweld. Ik wist dat ik een subversieve film had gemaakt waardoor controverse zou ontstaan. Ik had verwacht dat een blad als Variety aan de goede kant zou zitten. Dat had ik wel verwacht.’

Michael: ‘Ze erkennen toch wel je talent? Ze doen alleen moeilijk over de film…’

Martin: ‘Het is eigenlijk ook hartstikke leuk. Het is vooral vervelend als iedereen zou zeggen dat het niet goed is. Maar als je iets hebt gemaakt dat schokt, en elementen combineert waarvan je weet dat het een gevaarlijke cocktail is, dan verwacht je ook – en hoop je een beetje – op heftige reacties. Natuurlijk!’

H: ‘Je hebt zeven jaar over de film gedaan, hoe kan het dat het zo lang heeft geduurd?’

Martin: ‘Dat is een mengeling van factoren, heel veel factoren. Omdat Oorlogswinter zo’n succes was, ging ik de lat ook veel hoger ging leggen. Alles wat ik daarvoor al aan het ontwikkelen was, vond ik niet interessant meer. Ik  wilde een grotere film maken, inhoudelijk meer de diepte in gaan, het persoonlijker maken. Al tien jaar had ik niet zelf een script geschreven, dus dat was een soort spier die ik lang niet gebruikt had.’

1. 
   Martin koolhoven en vriendin Talullah Hazekamp Schwab op de rode loper. Foto: Edwin Janssen/HH

Eetcafé internet

Harm: En maar twitteren tussendoor!

Martin: ‘Dat werd vaak gezegd: die Martin filmt niet meer, die twittert alleen nog maar. Maar het is meer dat ik veel getwitterd heb omdat ik geen film aan het maken was, denk ik. En trouwens: tijdens draaien was ik ook gewoon aan het twitteren. Daar werden ze op de set gek van.’

Harm: ‘Echt waar, op de set?

Martin: ‘Niet tijdens takes, maar wel tijdens de lunch of zo.’

Harm: ‘Dus als het ging om de Zwarte-Pieten-discussie dacht jij: ik doe mee?’

Martin: ‘Ja, bijvoorbeeld! Dat is toch belangrijk, haha!’

Michael: ‘Martin, probeer ons toch nog eens uit te leggen waarom? Ik zag ooit een cartoon van een man voor een computer die zegt: ‘Ik kan niet naar bed. Someone is wrong on the internet!‘

Martin: ‘Exact dat, dat is het gewoon. Ik kom niet naar bed nu, want iemand heeft ongelijk in Australië! Je kent dat toch wel: je staat in de kroeg en iemand vertelt onzin, dan ga je diegene toch ook zeggen dat ie onzin aan het vertellen is?’

Harm: ‘Maar het internet is dan wel een hele grote kroeg!’

Martin: ‘Er is een foto van mij in de Volkskrant, je ziet mij op het moment dat ik de rode loper op ga in Venetië en ik sms op dat moment scenarioschrijver Willem Bosch wat hij moet doen met een baby die last van zijn tandjes heeft. “Je moet dat ding in het vriesvak doen”, was de letterlijke tekst. Echt waar.’

Michael: ‘Hoe nu verder?’

Martin: ‘Ik ga een volgende film maken, met diezelfde Willem Bosch. Ik ben bezig met een film noir die speelt in 1948, tussen twee politionele acties in.’