Als Rosanne Hertzberger me ophaalt bij de receptie van het Haagse pand waar ze een werkplek huurt, heeft ze nog voor we die plek hebben bereikt al een onderwerp of acht aangekaart, een handvol vragen op me afgevuurd en een groot bord nasi voor me geregeld. Ze vertelt over haar verblijf in St. Louis, Amerika, waar ze als postdoc onderzoek deed bij de afdeling moleculaire microbiologie van Washington University en afgelopen zomer na een conflict vertrok, schakelt naadloos door naar haar ergernis over mensen die blasé doen over hun Boekenbal-invitaties (‘Je behoort tot de culturele elite van Nederland. Own up to it!’), vraagt lachend maar dringend of ik kan vermelden dat ze graag een Tesla wil, want ze heeft gehoord dat Martin Bril ooit zijn favoriete auto heeft gekregen met de belofte erover te schrijven (‘Dat ga ik dan ook doen’), en legt en passant uit waar haar collega-flexwerkers zoal mee bezig zijn. Eenmaal boven pakt ze het bord nasi uit mijn handen en loopt ermee naar de magnetron. ‘Zal wel koud zijn inmiddels,’ zegt ze. ‘Ik praat de hele dag. Tegen iedereen. Mijn man wordt er soms gek van.’