Mounir Samuel is vroeg in de ochtend thuisgekomen van een bezoek aan Tanzania, waar hij de verschrikkelijke gevolgen van de klimaatcrisis in kaart heeft gebracht. Hoewel hij doodmoe is van de reis, is daar niets van te merken als hij café-restaurant Tolhuistuin in Amsterdam-Noord binnenkomt. Hij gaat zitten en steekt direct van wal. Geen tijd te verliezen. Hij formuleert snel, scherp, energiek en aanstekelijk, er is bijna geen woord tussen te krijgen – letterlijk niet. Samuel weet precies wat hij wil vertellen.

En hij wil ook graag zéker weten dat zijn boodschap duidelijk is overgekomen. Een dag na het interview stuurt hij nog een voicebericht, waarin hij benadrukt waarom Je kan ook niets meer zeggen kan bijdragen aan een noodzakelijke verandering. Hij zegt: ‘We weten niet meer wie we zijn en waar we voor staan. Daarom klampen we ons vast aan onze identiteit – we zijn bijvoorbeeld alleen nog maar “homo” – bij gebrek aan een ander fundament. Ik wil die gepolitiseerde...