In dezelfde week dat ik in een verlaten Nieuwe Kerk op de Dam met milde woede de doden herdacht en opriep tot verdieping en historische introspectie als tegenhanger van de windvaancultuur waarin het Nederlandse zelfbeeld zich almaar luider en behaaglijker nestelt, waren er twee relletjes die mij opvielen. De eerste ging over de aankondiging dat de publieke omroep het bekroonde geschiedenisprogramma Andere Tijden van televisie haalt, de tweede over de mededeling van minister De Jonge dat er mogelijk een ‘coronapaspoort’ wordt ingevoerd.

(De derde, op huishoudniveau, betrof het buitenproportioneel aantal klachten van Ernstige Volwassenen over mijn verschijning bij de 4 mei-lezing – te blond, te veel krullen, een volstrekt niet serieus te nemen vrouwtje, wat ik onmiddellijk onderschrijf, want ik stond daar ook wel heel brutaal niet-man te wezen, met dat belachelijke haar dat maar uit die schedel groeit, hoewel ik betwijfel of een hoofddoek de zaak veel beter had gemaakt, te...