<div class="wpg-element paragraph">
Philippe Remarque is hoofdredacteur van ‘de Volkskrant’, Sylvia Witteman is er stercolumnist. Vrij Nederland ging bezoek bij een stel dat verslingerd is aan elkaar. Een fragment uit het dubbelinterview deze week in VN: &#8216;Nog wat wijn?&#8217;
Begin jaren negentig werd Remarque correspondent voor De Telegraaf in Moskou, en Witteman reisde hem achterna. Daar woonden ze voor het eerst samen. Hij gedreven, blakend van ambitie, oneindig gefascineerd door alle ontwikkelingen in het langzaam ineenstortende Sovjetrijk. Zij een gesjeesde studente met een groot vraagteken boven haar hoofd, die misschien wel vond dat ze ook serieuze journalistieke ambities zou moeten hebben, &#8216;&#8230; en híj vond dat ik dat zou moeten willen,&#8217; zegt ze. &#8216;Maar dat vond ik echt he-le-maal niet leuk.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Ik maakte een tijdje radiocolumns voor de Tros, en soms ook nieuwsberichten. Maar die moest hij typen, want ik begreep helemaal nergens iets van. En ze wilden ook wel eens een live gesprek over de toestand in Nagorno-Karabach of zo, waarbij ik dus de antwoorden zelf moest verzinnen. Dat ging altijd mis. Soms gooide ik dan de hoorn op de haak, en dan gaf ik de schuld later aan de Russische PTT.&#8217;
Hij: &#8216;Ik was heel erg de ambitieuze van de twee, en daar hadden we ook altijd ruzie over.&#8217;
Zij: &#8216;Hij vond mij maar een luie doos.&#8217;
Hij: &#8216;Ja, omdat je alleen maar met kookboeken in bed lag. Dat vond ik maar niks.&#8217;
Zij: &#8216;Nou, ik kookte heel lekker!&#8217;
Hij: &#8216;Dat is waar.&#8217;
Zij: &#8216;Zeg, heb je nog bier voor die jongens? Of een glaasje wijn? Ook wel lekker hoor.&#8217;
Wat Witteman wél had, zegt haar man plotseling liefdevol, was &#8216;een enorm gevoel voor wat er leuk is aan Russen&#8217;. &#8216;Dat was voor mij echt een van de revelaties van Sylvia. Ze zag meteen wat er ontroerend en geestig is aan zo&#8217;n half mislukte samenleving &#8211; de drankgelagen en de hartelijkheid.&#8217;
Zij: &#8216;Ik vond het leuk om uren in de rij te staan voor één sinaasappel. Heel romantisch. Ik ging ook altijd mee op reis.&#8217;
Gaandeweg slopen haar typische observaties in de radiocolumns, en in de lange &#8216;koddige&#8217; faxen die ze naar huis stuurde. Terug in Nederland nam Witteman de kookrubriek van de Volkskrant over. Haar stukjes werden in rap tempo heel populair, wat weer leidde tot een column. En nog een, en nog een.
Hij: &#8216;Die humor had ze natuurlijk al. Voor mij was haar talent altijd al zichtbaar. Het is dé grote grap van ons huwelijk: ik heb eindeloos aan haar kop gezeurd dat ze net zo ambitieus moest zijn als ik. Uiteindelijk heb ik het maar gelaten. En toen is het vanzelf gegaan en werd ze een veel groter succes dan ik ooit geweest ben.&#8217;
Ratten 
Die &#8216;grote grap&#8217; is in een iets ander daglicht komen te staan nu Remarque hoofdredacteur is geworden, en daarmee formeel de baas van zijn echtgenote.
Zij: &#8216;Toen hij werd aangesteld, ben ik door diverse andere kranten benaderd, onder het motto: je wilt toch niet onder je eigen man werken, dus kom maar bij ons&#8230;&#8217;
Hij, vrolijk: &#8216;De rátten! Sindsdien wordt dat hier in huis als dreigement gebruikt. &#8220;Als je nu het vuilnis niet buiten zet, dan ga ik naar de NRC!&#8221; Dan loopt het wel heel vervelend door elkaar.&#8217;
Binnenkort wordt dat potentiële spanningsveld nog ietsje groter. Het middenkatern van de krant gaat op de schop en Witteman wordt een van de vaste columnisten
Hij: &#8216;We gaan een zwaar beroep op haar doen, drie keer per week, terwijl ze óók nog haar column in het Magazine houdt.&#8217;
Zij: &#8216;Ik denk dat ik dat blijf doen zolang ik leef, want ik mag nooit weg van die mensen.&#8217;
Hij: &#8216;Nou, als we je slecht gaan vinden, krijg je het per ommegaande post te horen.&#8217;
Het is niet ondenkbaar dat er zo&#8217;n situatie ontstaat.
Beiden, volmondig: &#8216;Nee!&#8217;
Hij: &#8216;Ik moet zorgen dat ik weg ben voordat dat moment is gekomen. Natuurlijk glijdt het nu op een vreemde manier ineen. Maar ja, we hebben net lezersonderzoek gedaan, waarin zij eruit kwam als vreselijk populair. Dat is wel makkelijk: iedere andere hoofdredacteur zou haar ook als een belangrijk columnist beschouwen.&#8217;
Zij: &#8216;Maar hij durft mij geen opslag te geven. Ik word overal beter betaald dan bij de Volkskrant!&#8217;
Ze moeten allebei hard lachen.
</div>

Sander Donkers

Sander Pleij