George Moormann (48) De Zingende Zaag
‘Deze twee koffers zitten vol oude hindoe-offertjes van ba­nanen­­blad, door weer en wind aangetast. Ik heb ze net op Bali bijeen­geraapt voor de aanstaande poëzie-uitgave van De Zingende Zaag over kleine en grote rituelen. Naast andere verrassingen zit er in elk exemplaar een offertje verstopt.
Twintig jaar geleden ben ik begonnen als dichter-uitgever. Het was de tijd van het getoeter der Maximalen, waar ik niets van moest hebben. Uitgeven was een jongensdroom, en dat is het nog steeds. Begonnen als ‘gewoon’ literair tijdschrift zijn de Zagen nu van kaft tot kaft doorgecomponeerd. Je moet daarbij niet denken aan zaken als tijd en geld. We hebben het hier niet over koopwaar maar over poëzie. Tot u spreekt een uitgever die gruwt van termen als break-even point en bestseller.
Ter gelegenheid van de tweehonderdvijftigste geboortedag en de honderdvijfenzeventigste sterfdag van Bilderdijk brachten we dit kistje uit, in een oplage van vijfhonderd exemplaren. We hebben ze hoogstpersoonlijk afgeleverd bij onze vaste gebruikers – bij de Zaag hebben we het niet over lezers. Het is tot de rand gevuld met teksten van en over Bilderdijk. Met nieuwe poëzie van jonge dichters, maar ook met een nog niet eerder ontdekte elegie van Nicolaas Beets op Bilderdijks sterven. Er is ook een bijsluiter, opgesteld samen met de Haarlemse drogist Van der Pigge, waarop alle nerveuze trekken van Bilderdijk worden beschreven. Hij had onder andere last van enorme hoofdpijnen of zoals hij het zelf noemde “zinkingpijn”.
Dan is er een foto van het graf van Bilderdijk in de Bavokerk, met aanwijzingen van fotograaf Rob Mast hoe je van je grafkist een camera obscura kunt maken. Het schokkende is dat Rob korte tijd later is overleden. In zijn eigen grafkist is een gaatje gemaakt volgens zijn instructies.
Over aandacht in de media voor mijn uitgaven mag ik zeker niet klagen. Critici en wetenschappers, de loodsmannetjes en de borstelgarnalen die het met door de kunstenaars achtergelaten restanten moeten doen, begrijpen steeds beter waar het bij de Zaag om draait. Het zijn concepten die poëzie en kunst in elkaar op willen laten gaan.
De uitgeverij is hier thuis gevestigd, waar ik mij nu zoals je ziet langs stapels boeken, Balinese maskers en ritueel plantaardig afval moet wringen. Ik kan me nog nauwelijks bewegen. Hier op tweehoog ontstaan de ideeën. Er moet daarbij altijd een kleine siddering optreden van anus tot pijnappelklier. Dat je even op wolkjes loopt en denkt: ha, het klópt.’
www.dezingendezaag.com

Gerelateerd