Toen hij een training gaf aan politiemensen over wij-zij-denken, viel bij filosoof Bart Brandsma het kwartje. Het was 2015 en er kwamen veel vluchtelingen naar Nederland. Er werden varkenskoppen opgehangen bij asielzoekerscentra, mensen die zich op inspraakavonden probeerden uit te spreken vóór de komst van asielzoekers, werden bedreigd. Hormoonbonken in asielzoekerscentra zouden het op ‘onze vrouwen en dochters’ hebben gemunt. Gelukszoekers en profiteurs kwamen ons overspoelen. Burgemeesters gelastten dergelijke inspraakavonden steeds vaker af. Dan maar geen inspraak.
Ondertussen kon het COA het aantal vrijwilligers dat zich wilde inzetten vóór vluchtelingen nauwelijks verwerken. Hulporganisaties en opiniemakers probeerden een brug te slaan tussen beide groepen. Ze probeerden de menselijke kant van de vluchtelingenproblematiek te benadrukken, maar ook begrip te tonen voor de onrust die hun komst bracht.
En dan was er nog het stille midden, de mensen die je niet hoorde...
