Uit het leven
Henny van Voskuylen, op 12 januari op 68-jarige leeftijd in Soestdijk overleden, vierde samen met zijn vrouw Coby triomfen als het virtuoze accordeonduo De Kermisklanten; in Nederland en België, maar vooral in Duitsland, waar zij optraden als Die Kirmesmusikanten. Zij speelden in voetbalstadions, sportpaleizen, concertzalen, kuuroorden en bierhallen: schlagers, meezingers, dijenkletsers en betraande lievelingsmelodieën. Goud, zilver en platina, ze hebben het allemaal gewonnen, geen jukebox kon zonder hen. In Frankrijk werden zij onderscheiden met de Gouden Accordeon, in Duitsland met de Hermann-Löns-Medaille, de grote cultuurprijs &#8216;der volkstümlichen Musik&#8217;. De Duitse bondspresident zelf kwam hen feliciteren. Altijd vrolijk, blij en onschuldig met een glimlach die, ontdekten vrienden, pas verdween als Henny zijn bril opzette. Dan werd hij op straat, in de kroeg niet herkend, kwamen de grappen en grollen, kon hij de boel flink op stelten zetten als de kwajongen van wie iedereen hield.
Twaalf jaar geleden, op het toppunt van de roem en &#8216;met gages waar je in Holland alleen van kon dromen&#8217;, ontdekte hij tijdens een optreden in het Zwarte Woud dat een vinger weigerde. Het ging niet over, werd erger, met bisonkit probeerde hij de slappe vingers te verstevigen, maar tevergeefs. Doktoren constateerden een ongeneeslijke spierziekte die hem langzaam geheel zou verlammen. Optreden kon niet meer, hij wilde reizen en genieten, ging schilderen en toen dat niet meer kon, schreef hij met één vinger zijn auto-biografie en sprookjes over kabouters in de tuin.
Hendrik Frederik Evert van Voskuylen werd op 23 mei 1941 geboren en groeide op in de Utrechtse volkswijk Lombok. Zijn vader was melkboer, liep met een hondenkar langs de huizen en speelde trompet. Op zijn zesde hoorde Henny tijdens een feestweek vijftig accordeonisten spelen, raakte in vervoering en rende naar huis. Hij kreeg zijn eerste accordeon en om de muzieklessen te betalen, gingen zijn ouders &#8216;s avonds kantoren schoonmaken.
Op zijn zestiende vond hij een baantje bij een muziekhandel, hij trad op in dansorkesten en bij de revue &#8216;Lach en Zing&#8217;. Daar ontmoette hij Coby, die voor hem was ingevallen toen hij in dienst zat. Ze werden verliefd en vormden een duo. Overdag werkte Henny in een kartonfabriek; Coby draaide kroketten in een slagerij en naaide jurken in een atelier. Zij noemden zich Las Estrellas en maakten in 1962 bij AVRO&#8217;s Nieuwe Oogst hun televisiedebuut. Zo kwamen ze in het schnabbelcircuit. Twee jaar later trouwden ze, omdat Coby van haar vader anders niet meer mee op tournee mocht. Ze konden bij Henny&#8217;s ouders wonen.
De concurrentie was hard en om iets bijzonders te brengen, studeerde Coby een nummer in met sierduiven, Henny een act op een eenwieler.
In 1969 hielp zangeres Annie de Reuver hen aan hun eerste langspeelplaat, ze liet hen fotograferen in de draaimolen op de kermis op de Dam en bedacht een nieuwe naam: De Kermisklanten &#8211; volkser, gewoner, commerciëler. Henny schreef de meeste nummers, zoals de fameuze &#8216;Zigeunertango&#8217;.
Zij toerden met de Vader Abraham Show, traden op voor tv, zagen menig huwelijk mislukken en maakten hit op hit. Slim en als eersten besloten zij hun platen in eigen beheer uit te geven. Radio en tv wilden langzamerhand verhevener amusement. Maar Duitsland hield de klassieke accordeon in ere. Daar werden zij het koningspaar van de lichte muziek. Zij pasten het repertoire aan en kleedden zich traditioneler. Maar in de kleedkamer schonk Coby gezellig Hollandse koffie met koekjes voor iedereen. Zij kozen voor hun carrière en hadden daarom, vertelden zij de roddelbladen, geen kinderen. Ze namen een hondje dat mee mocht op tournee. Trots bouwden zij in Soestdijk, dicht bij vrienden en familie, een riante villa met zwembad en draaiorgel in de zitkamer, maar ze waren er zelden. Ook voor hun zeewaardige boot hadden ze geen tijd. Toen zij besloten het rustiger aan te doen, werd Henny ziek. Klagen was er niet bij. &#8216;Carpe diem&#8217; werd zijn lijfspreuk, hij maakte plezier en als ze &#8211; altijd alles samen &#8211; bij Albert Heijn boodschappen deden, zocht hij met zijn rolstoel een plaatsje aan de tafel bij het koffieapparaat en kletste met iedereen. Toen de tafel plotseling weg was omdat er misschien ook wel eens een zwerver kwam, schreef Henny een brief. De tafel kwam terug. Hij vierde het als een van zijn grote successen.
Suggesties voor deze rubriek?
Mail naar uithetleven@vn.nl

peter brusse

Gerelateerd