Als ik mensen vertel dat mijn kinderen zijn uitgerust met een gps-tracker, kijken ze me aan met een mengeling van ongeloof en afkeer. Vragen en oordelen vechten om voorrang. Waarom? Hoe? En vooral ook: wat beklemmend om zo op te moeten groeien. Waarom wil je weten dat je dochter om 7.15 uur het huis verliet, om 8.05 uur bij de kiosk op het station stond en om 16.43 uur in de Hema was? Dat je zoon op vrijdagavond pizza’s haalde bij restaurant X en deze vervolgens op adres Y consumeerde? Als ik zeg dat mijn man er ook een draagt, is het gesprek meestal afgelopen.