Als ik mensen vertel dat mijn kinderen zijn uitgerust met een gps-tracker, kijken ze me aan met een mengeling van ongeloof en afkeer. Vragen en oordelen vechten om voorrang. Waarom? Hoe? En vooral ook: wat beklemmend om zo op te moeten groeien. Waarom wil je weten dat je dochter om 7.15 uur het huis verliet, om 8.05 uur bij de kiosk op het station stond en om 16.43 uur in de Hema was? Dat je zoon op vrijdagavond pizza’s haalde bij restaurant X en deze vervolgens op adres Y consumeerde? Als ik zeg dat mijn man er ook een draagt, is het gesprek meestal afgelopen.

Het blijft een vreemde gewaarwording om te zien hoe weinig kennis veel volwassenen hebben over een van hun meest gekoesterde bezittingen. Daarmee doel ik niet op hun kinderen, maar op hun telefoon. Want bijna iederéén in Nederland heeft een mobiele telefoon met gps-tracker, informatie die is verstopt in de onleesbaar kleine lettertjes op de pagina’s lange juridisch documenten van een app, waar je schuldbewust snel...