Reportage / ‘Management tool’ Nick Vujicic
In de KLM-lounge op Schiphol probeert hij wat uit te rusten. Het lukt niet. De zeventwintigjarige Nick Vujicic &#8211; groene pet, jeansshort rond de dijen &#8211; klemt zijn iPhone tussen zijn oor en zijn rechterschouder. Zijn assistente dicteert hem vanuit Los Angeles de inhoud van zijn volgende dagen: &#8216;Tussen Peru en Kuala Lumpur, tussenstop van enkele uren op Schiphol. Nachtvlucht naar Kuala Lumpur. Motivatiespeech voor tienduizend mensen tijdens VTube-conferentie in stadion Maleisië. Motivatiespeech voor kinderen en jongeren. Meet-and-greet met managers. Mediameeting. Dan doorreizen naar Singapore.&#8217;
Met zijn kin schuift Nick Vujicic zijn iPhone op de stoel naast zich. Hij drukt met zijn grote teen op het scherm. Hij beantwoordt zijn mails snel; vijfenveertig woorden per minuut. Nick Vujicic is moe, en Nick Vujicic die moe is, is als een Van Gogh zonder verf, want met zijn levensenergie inspireert Vujicic mensen. Hij is in de televisieshow van Oprah Winfrey te gast geweest. Hij krijgt elke week tweehonderd nieuwe aanvragen van organisaties over de hele wereld om een motivatiespeech te houden. Volgende maand heeft hij een afspraak met Bill Clinton. Hij heeft in overvolle stadions scholieren en zakenlui opgepept. De man zonder ledematen is een management tool. &#8216;Motivatie, doorzettingsvermogen, je moet het een gezicht geven. Dat gezicht is Nick. Hij spreekt tot ieders verbeelding. Onze mensen kunnen hem nu persoonlijk aanraken,&#8217; zei een van de CEO&#8217;s die hem in zijn bedrijf had uitgenodigd.
Niet te temmen
Nadat hij op zijn vierentwintigste vanuit Brisbane, Australië, naar Los Angeles was verhuisd, richtte Nick Vujicic de liefdadigheidsstichting Life Without Limbs op en stampte een eigen motivatiebedrijf uit de grond, Attitude is Altitude. Een dozijn werknemers is inmiddels afhankelijk van hem. In drie maanden tijd heeft hij Colombia bezocht, Seattle, Dallas, Ontario, Mexico, Guatemala, El Salvador, Honduras. Mensen in Afrika, Azië en Amerika kopen zijn dvd Life&#8217;s Greater Purpose en voelen zich gesterkt.
In oktober komt zijn boek Life Without Limits: Inspiration for a Ridiculously Good Life op de markt. Zijn redacteur bij uitgeverij Random House belt hem er bijna dagelijks over op. De wereldpers staat nu al te popelen om hem in de televisiestudio&#8217;s te krijgen. Hij is een eigen muziekbedrijf aan het opzetten, met de winsten kan er de volgende twee jaar een documentaire over zijn leven worden gemaakt. Nick Vujicic, de man die zonder ledematen geboren werd maar nooit opgeeft, is de belichaming geworden van niet te temmen kracht, doorzettingsvermogen en energie. Als Nick het kan, kunnen wij het ook, denken de mensen.
Maar nu is Nick Vujicic moe. Hij valt in slaap.
Enkele uren later wordt hij gewekt door de mededeling: &#8216;Reizigers richting Kuala Lumpur, gelieve u naar de gate te begeven.&#8217;
In de buik van het KLM-toestel klinkt een lied van Boys Like Girls, terwijl de stewardessen in hun blauwe pakje vriendelijk kijken naar de manier waarop Nick door het gangpad wandelt.
&#8216;Don&#8217;t know where I&#8217;m goin&#8217; to I&#8217;ve got nothing to lose I&#8217;m fighting my demons&#8217;
Een romp met het hoofd van een jonge man en een kleine linkervoet. Het is niet zozeer lopen, het is iets tussen voortschrijden en huppelen.
Buste
Bij aankomst op het vliegveld van Kuala Lumpur begint het meteen. &#8216;De YouTube-man!&#8217; &#8216;Nick Vujicic!&#8217; De mensen komen naar hem toe. Ze willen een foto. Ook de douanebeambte zegt: &#8216;Nick! Ik ben zo gesterkt door je.&#8217;
In het hotel heeft hij een paar minuten om zich om te kleden. Zijn assistent Bryan vouwt de hemdsmouwen bij zijn schouders naar binnen. De pijpen van zijn broek zijn afgeknipt.
Bij de parkeergarage van het Putra Stadium wachten vijftig veiligheidsagenten. We lopen door de ondergrondse gangen. Boven is het geroep van een massa te horen. &#8216;Nick, Nick, Nick!&#8217; Op deze conferentie zijn tienduizend afgevaardigden uit meer dan zestig landen.
De deuren naar het podium vliegen open. Het stadion zit tot de nok toe vol. De massa is niet meer tegen te houden. De veiligheidsagenten vormen een ketting. Duizenden camera&#8217;s en mobiele telefoons worden in de hoogte gestoken. Dit is Nick, de YouTube-man in het echt. De mensen gillen: &#8216;Nick, Nick, Nick, Nick, Nick, Nick!&#8217; Bryan tilt Nick uit de rolstoel en draagt hem door de menigte het podium op. Hij zet hem op een tafel, als een buste.
De zaal wordt stil. Nick Vijucic weet dat mensen troost ontlenen aan het gebrek van een ander. Hij ontneemt ze hun schaamte: &#8216;Alle mannen staan toe dat ik hun vrouw omhels. Ze weten dat ik mijn handen kan thuishouden.&#8217;
&#8216;Ik heb een gevecht geleverd,&#8217; zegt Nick Vijucic. &#8216;Maar ook jullie vechten dagelijks. Misschien hebben jullie een gebroken hart, gaan de zaken niet goed, hebben jullie een ongelukkige jeugd…&#8217;
Hij vraagt de massa pen en papier te nemen. &#8216;Schrijf op de rechterkant van het blad het woord DOEL. Zet onder het woord DOEL drie obstakels die jullie weerhouden dat doel te bereiken. Is het angst, is het zelftwijfel, is het gebrek aan moed, is het traagheid, is het… schrijf!&#8217;
En zo wordt het heel stil in de tot voor kort uitgelaten zaal. Het gekras van tienduizend pennen.
Levensprincipe
En met zalvende stem gaat hij verder: &#8216;Schrijf op de linkerkant van het blad het woord IK en daaronder drie sterke kanten van jezelf.&#8217; Er wordt langer nagedacht om de linkerkolom in te vullen.
Dat zegt hij: &#8216;Is er iemand die denkt dat hij de drie woorden die hij neergeschreven heeft als obstakels om zijn doel te bereiken, NIET en NOOIT kan veranderen. Behalve als het een ziekte of een fysieke hindernis is?&#8217;
En iedereen schreeuwt: &#8216;NEE!&#8217;
&#8216;Kijk,&#8217; zegt hij. &#8216;Ik weet dat er dingen zijn die je niet kunt veranderen.&#8217; Dan zegt hij het luid. &#8216;MAAR DE MEESTE OBSTAKELS KUN JE WEL UIT DE WEG RUIMEN. Het zal pijnlijk zijn, maar veranderen kun je.&#8217;
Gebogen hoofden heffen zich op.
&#8216;WEES NIET BANG VOOR WAT JE NIET KUNT, DENK AAN WAT JE WEL KUNT. Deze voet heeft twee tenen.&#8217; En hij wappert met zijn kleine voet. &#8216;Ik kan ermee tikken, de doucheknop indrukken, de afstandsbediening in- en uitschakelen.&#8217;
En hij benoemt een levensprincipe: JE WEET NIET WAT JE KUNT BEREIKEN TOT JE HET PROBEERT. &#8216;Ik wilde graag vissen, surfen, paardrijden, ondernemen. Nu doe ik het. Niemand kon het voor mij proberen, zoals geen ander het voor jou zal proberen. Het zijn jouw gebreken. Ontmantel ze stap voor stap. Verwacht geen wondermiddelen. Weet dat een mens door een ander mens altijd meer ontmoedigd dan bemoedigd wordt.&#8217; Nick Vijucic spreekt met liturgische stembuigingen.
&#8216;Als je &#8216;s ochtends weer eens vol zelfkritiek voor de spiegel staat, spreek jezelf dan moed in. Moed is niet wachten tot je niet meer bang bent. Moed is iets doen waar je bang voor was. Angsten zijn verlammende leugens. Verander je beperkingen in mogelijkheden en leer elke dag bij.&#8217;
Dan laat hij zich vallen. Met zijn hoofd op een boek op tafel. Het is alsof hij niet meer overeind kan komen. Maar hij kruipt, kronkelt, vecht tot hij na een paar minuten weer op zijn bekken zit. &#8216;Bij ieder vallen hoort een opstaan. Je bepaalt je identiteit door de manier waarop je opstaat.&#8217;
Familietrauma
De geboorte van de eerste zoon van de Servische migranten in Australië op 4 december 1982, was een familietrauma. De moeder van Nick Vujicic was al jaren vroedvrouw toen ze zwanger werd van hem. &#8216;Ze voelde dat er iets mis was. Ik bewoog te weinig in haar buik.&#8217;
De artsen verzekerden haar na twee echoscopieën dat alles in orde zou komen. Toen haar kind zonder armen en benen op de wereld kwam, wikkelden de verpleegsters hem in een doek om haar de schok te besparen. Ze legden het aan haar borst. Ze keerde zich van het hoopje mens af. Ze had tijdens de zwangerschap geen medicijnen genomen, geen drugs, geen alcohol. Toch voelde ze schuld. En wanhoop en liefde die ze niet kon verklaren. Die mengeling werd een gif. Ze weigerde het kind haar borst. De artsen zochten hun heil in medische termen. &#8216;Uw kind heeft het tetra-amelia syndroom. Een extreem zeldzame ziekte zonder medische verklaring. Het vormingsproces van de ledematen moet al in de eerste maand na de bevruchting gestopt zijn.&#8217; De longen, het hart en de geslachtsorganen waren normaal. Met wat goede wil kon men onder aan de romp een linkervoetje aanwijzen, een stomp met twee tenen en rechts een vleeshompje. Het kind krijste van de honger. Een verpleegster bracht een flesje aan zijn mond. Ze keek recht in zijn perfect gevormde gezicht. Niemand bracht die dagen bloemen naar de ouders.
Drie verzorgers
&#8216;s Ochtends op de dertigste verdieping van het hotel in Kuala Lumpur.
&#8216;Nee, mijn haar moet een beetje meer naar links,&#8217; zegt Nick. Hij zit op het bed. Hij kijkt in de spiegel voor hem. Met zijn brede handen wrijft Bryan wat gel in het haar van Nick.
De twee bedden waarin ze slapen zijn nog onopgemaakt. Bryan is een zorgzame man. Hij wilde onderwijzer worden, maar kwam twee jaar geleden via een vriend in contact met de non-profit organisaties van Nick Vujicic. Hij besloot om een van zijn drie assistenten te worden. Nick noemt hem &#8216;mijn verzorger&#8217;. Bryan deelt zijn taak met twee andere jongens van zijn leeftijd. &#8216;Ieder om de beurt, tien dagen, vierentwintig uur. Dan twintig dagen vrij.&#8217;
Bryan wast Nick, kleedt hem aan, geeft hem te drinken en te eten. En hij scheert hem. &#8216;De vader van mijn vader was barbier in Servië,&#8217; zegt Nick. &#8216;Zonder baard heb ik een babyface.&#8217;
Nick is een man met oog voor details. &#8216;Ik kijk mensen altijd recht in de ogen. Mensen hebben veel last van de achteloosheid waarmee ze vaak worden behandeld. Aandacht geven begint met jezelf spiegelen in het netvlies van de ander. Het is een gave die je ontwikkelt uit gebrek aan andere communicatiemogelijkheden. Zoals een blinde zijn gehoor scherpt. Ik moet anderen vangen door mijn blik op ze te laten rusten. Ik kan niet altijd op dezelfde hoogte staan als zij. Thuis heb ik nu een speciale rolstoel die ik op een hoger en lager niveau kan brengen. Ik haat het wanneer mensen op hun hurken gaan zitten om met mij te praten.&#8217;
Hij gaat voor zijn computer zitten. Kijkt naar het stadslandschap van Kuala Lumpur. Elke week zoekt hij via Skype contact met zijn ouders en jongere broer en zus die in Brisbane, Australië wonen. &#8216;Ik mis ze. Mijn ouders, mijn zesentwintig neven en nichten.&#8217; Hij bezoekt ze om de zes weken.
Zelfmoord
&#8216;Ik heb zelfmoord willen plegen in de badkamer,&#8217; zegt hij. &#8216;Mezelf verdrinken in de badkuip. Lang geleden. Mijn moeder vertelde me dat ze na mijn geboorte door het hele huis gewandeld heeft, van de ene kamer naar de andere. Dat ze uren rondgedwaald heeft voor ik als baby na twee weken in het ziekenhuis thuis zou komen. En dat er maar één gedachte door haar hoofd spookte: mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.&#8217;
Die zondag van zijn thuiskomst werd er door de oom van Nick in de kerk waar ook Nicks vader, een computerdeskundige, vrijwillig predikant was, een bijbeltekst voorgelezen. Johannes hoofdstuk 9. &#8216;In het voorbijgaan zag Jezus iemand die al vanaf zijn geboorte blind was. Zijn leerlingen vroegen: &#8220;Rabbi, hoe komt het dat hij blind was toen hij geboren werd? Heeft hij zelf gezondigd of zijn ouders?&#8221; &#8220;Hij niet en zijn ouders ook niet,&#8221; was het antwoord van Jezus, &#8220;maar Gods werk moet door hem zichtbaar worden.&#8221;&#8216; Alle gelovigen bogen het hoofd. &#8216;Het heeft meer dan vijftien jaar geduurd vooraleer ik me met die God kon verzoenen,&#8217; zegt Nick.
Het duurde vier maanden voor de moeder van Nick zich kon verzoenen met haar zoon. De vader hield hem altijd al vast, knuffelde hem. Toen kwam ook bij haar de omwenteling. &#8216;&#8221;Hoe doen jullie dat toch, Nick met zo veel optimisme opvoeden,&#8221; vroegen de mensen aan mijn ouders. &#8220;Stap voor stap,&#8221; antwoordde mijn moeder.&#8217;
Hij toont zijn kinderfoto&#8217;s. Nick op een skateboard. Nick met speelgoed om zijn voeten. Nick, twee jaar oud, die zijn eerste elektrische rolstoel met een joystick bedient. Nick met zijn drie jaar jongere broer en zes jaar jongere zus.
Een van de grootste gevechten van zijn moeder was een normale school voor haar zoon te vinden. Volgens de Australische wet moesten gehandicapte kinderen samen zitten, of ze nu geestelijk in staat waren om te studeren of niet. Zijn moeder kreeg de regering zo ver dat Nick een casestudy werd om op een normale school les te volgen.
&#8216;Ik heb gehuild toen ik als zesjarige naar school moest. Op zondag zaten we in de kerk te spreken over de goedheid van God, maar wat gebeurde er op maandag? Dan werd ik gepest. Ik probeerde me te verbergen. Ik reed met mijn elektrische rolstoel naar de struiken en bracht er zo veel mogelijk tijd alleen door. Ik had maar een paar vrienden. Toen ik acht was, werd ik depressief. En toen ik een jaar of twaalf was, wilde ik me echt van het leven beroven. Mijn moeder had me leren schrijven met een plastic houdertje dat ze uit het ziekenhuis had meegebracht. Ik gebruik het systeem nog altijd. Het past precies rond de twee tenen van mijn linkervoet en er kan een pen in. Ik stond als twaalfjarige in de badkamer. Ik begon aan de afscheidsbrief. &#8220;Lieve ouders…&#8221; Ik keek naar mijn voet en besefte: ik heb mijn voet nog. Ik kan mijn ouders ook helpen door in leven te blijven. Ik voelde me als kind altijd een stoorzender voor het geluk van een ander. Mijn probleem was dat ik dacht dat de omstandigheden moesten veranderen om gelukkig te worden. Het gebrek zat in de weg. Ik heb geleerd te accepteren wat ik niet kan veranderen. Ik heb de sterkte moeten aankweken om te veranderen wat ik wel kan veranderen. En ik heb de wijsheid gezocht om het verschil tussen die twee te kennen.&#8217;
Maagd
Ook in Singapore wordt hij aangesproken door diensters, politieagenten, zakenmensen die miljoenencontracten afsluiten en zich die man herinneren. &#8216;Ik ken jou van YouTube.&#8217; Nick Vujicic is een van de snelst in populariteit stijgende internetcelebrity&#8217;s. &#8216;Ik pluk de vruchten van het internettijdperk,&#8217; zegt hij. &#8216;Stel je voor dat ik tien jaar eerder was geboren, dat zou een ramp geweest zijn. Mijn vader geloofde er niet in. Hij geloofde niet dat ik het zou maken als motivatiespreker. Maar ik heb het altijd in mij gehad, de wil om een bedrijf op te richten. Nu ben ik zowel zakelijk als privé omringd met prachtige mensen. Ik heb mijn God, die er altijd is. Maar wat ik mis, is kameraadschap dag in dag uit. Gewone, dagelijkse dingen kunnen delen. Een gezin. Als ik heel eerlijk ben, is dat het enige wat ik mis: een vrouw.&#8217;
Er zijn meisjes genoeg die hem willen, hij is immers bekend. &#8216;Er zijn natuurlijk een boel vrouwen die me daarom willen. Een deel van mijn aantrekkingskracht wordt ook bepaald door hun fantasie &#8220;mijn helper&#8221; te zijn. Maar ik wil geen vrouw die zich &#8220;nodig&#8221; wil voelen. Een vrouw moet me op mijn zwakheden wijzen, mijn denken begrijpen maar ook in een ander perspectief kunnen plaatsen. Een rots zijn. Ik heb het normale testosterongehalte van een gezonde zevenentwintigjarige. Alles werkt normaal. Maar als ik me zou overgeven aan meisjes&#8230; Ik wil maagd blijven tot ik de vrouw van mijn leven ontmoet. Ik heb al genoeg zware bagage bij me als ik in iemands leven stap.&#8217;

Gerelateerd