<div class="lead">Fotoreportage: Straf is waar Huntsville op draait. Bijna de helft van de inwoners leeft achter tralies.</div>
<div class="gallery gallery-columns-2 clearfix gallery-size-"><div class="gallery-inner clearfix"><div class="gallery__expand pulse"><div class="gallery__plus"></div></div><figure class="gallery-item js-resize-square-image" data-slide="0"><div class="gallery-icon"><a href="javascript:void(0);"><img src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2013/06/f84530bc-03a3-400a-a583-abe6326609f6_IMG_4839_preview5-1280x1280.jpg" class="attachment-image_1280 size-" alt="" width="1280" height="1280"></a></div><figcaption class="wp-caption-text gallery-caption text-center"></figcaption></figure><figure class="gallery-item js-resize-square-image" data-slide="1"><div class="gallery-icon"><a href="javascript:void(0);"><img src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2013/06/1ce37b47-2029-4782-8610-b5ba9c177794_IMG_3372_preview-22.jpg" class="attachment-image_1280 size-" alt="" width="600" height="600"></a></div><figcaption class="wp-caption-text gallery-caption text-center"></figcaption></figure></div></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Huntsville, negenenzestig kilometer ten westen van Livingston, is al honderdvijfenzestig jaar lang het epicentrum van Texas’ strafindustrie. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Het stadje, omringd door pijnboombossen en glooiende grasvlaktes, werd in 1848 uitverkoren als locatie voor Texas’ allereerste gevangenis. The Walls Unit, genoemd naar zijn zeven meter hoge, roodbakstenen muren, staat pal in het stadscentrum naast het Court House. Huntsvillianen leven in de schaduw van The Walls. Drie keer per dag klinkt vanachter de muren de locomotiefachtige <i>all clear</i>-fluit: alweer niemand ontsnapt, iedereen kan doorgaan met waar hij mee bezig was. </p>
<p>Straf is waar Huntsville op draait. Steeds als het strafsysteem groeide, groeide Huntsville een beetje mee. Bijna de helft van de inwoners (16.227 van de 35.567) leeft achter tralies. Ongeveer 7500 volwassen Huntsvillianen verdienen hun brood in het systeem. Misdaad en straf is hier geen issue, het is gewoon werk. Elke ochtend waaieren pick-ups vol bewakers in grijze uniformen uit naar een van de negen gevangenissen in en om het stadje. Ambtenaren kruipen achter hun computers in de kantoren van het hoofdkwartier van het Texas Department of Criminal Justice.</p>
<p>Huntsville heeft wel iets van een gevangenisthemapark. Wandelend door het kleine historische centrum kun je je vergapen aan – meestal zwarte – gevangenen die op hun knieën de bloemperken in het stadspark en de tuinen van gevangenisbazen wieden, onder het wakend oog van gewapende blanken, soms te paard. In het Prison Museum verderop kunnen bezoekers Ol’ Sparky bekijken, de elektrische stoel die na 361 vonnisvoltrekkingen werd afgeschaft, en souvenirs inslaan. T-shirts met ‘Riding Thunderbolt’ erop – zo heette het als je op de stoel moest gaan – voor veertien dollar, en doosjes Solitary Confine MINTS voor bijna nop. Ik schaf een gevangenenpopje aan voor op mijn dashboard, met streepjespak en een hoofdje dat meewiegt als ik door een kuil in de weg rijd. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Huntsville is het begin- en eindstation van veroordeelden in Texas. Hier worden nieuwe <i>inmates</i> bij hun entree in het systeem geregistreerd en over gevangenissen in de rest van Texas verdeeld en hier worden ze ook weer uitgeschreven. Dood of levend. Binnen de muren van The Walls, links van de ingang en uit het zicht van de zeventienhonderd reguliere Walls inmates, bevindt zich Texas’ nationale executiehuis, met één cel, de kamer met de executietafel erin en twee kleine kamertjes met uitzicht op de tafel: een voor getuigen namens het slachtoffer en een voor getuigen die de dader door het glas een laatste keer willen aankijken of een kushand willen toewerpen.</p>
<p>Gemiddeld worden in administratief centrum Huntsville honderdveertig gevangenen per dag vrijgelaten om plaats te maken voor honderdveertig nieuwe. Klokslag elf uur ’s ochtends, behalve op zon- en feestdagen, valt de sliert vrijgelatenen als een attractie in een themapark te aanschouwen. Ze stromen door een  zijpoort The Walls uit. Gevangenispakken zijn verruild voor afdankers van kerkelijke liefdadigheidsorganisaties. Passen doen de tweede handsjes nooit: de parade is armoedig, met te wijde of te korte broeken in lang vergeten modekleuren, gedragen T-shirts met teksten als ‘Only God Can Judge Me’ en wapperende hawaïhemden met verwassen bloemen- en palmenprints.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>70% van de vrijgelaten gevangenen recidiveert binnen twee jaar en komt terug naar Huntsville</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>In uienzakken uit de keukens van The Walls sjouwen de mannen en jongens hun bezittingen mee: door de gaten in de netten zie ik wc-rollen die nog niet op waren, tandenborstels en brieven en ansichtkaarten die ze door de jaren heen ontvingen. In geen enkele zak ontbreekt de Bijbel. Gadegeslagen door de bewakers in de torens hoog boven hun hoofden laten ze The Walls zo snel ze kunnen achter zich, op weg naar het Greyhound-busstation driehonderd meter verderop. Ze maken snelle kleine dribbelpasjes, alsof hun enkels nog geketend zijn. </p>
<p>Het busstation, één kaartjesloket en twee zitbanken groot, is korte tijd het propvolle toneeltje van enorme verwarring. In kluwens storten de vrijgelatenen zich op iedereen die zou kunnen weten waar ze hun honderd dollar premie en het gratis buskaartje naar Houston of Dallas in ontvangst kunnen nemen. Velen draven even snel op en neer naar het tankstation verderop om de hamburger te kopen waar ze lang naar gesnakt hebben. Jongeren duiken hongerig op de rekken tweedehands hiphopoutfits in de Surplus Shop naast het busstation. Ze verrijzen uit het pashok in slobberbroeken tot net onder de billen, precies zoals het hoort, en met snelle zonnebrillen op. ‘Shoplifters will be prosecuted’ staat op een bord in de winkel. Niet voor niks: zeventig procent van de vrijgelaten gevangenen recidiveert binnen twee jaar en komt terug naar Huntsville. </p>
<p>Om half een zijn alle hiphoppers, hawaïhemden en uienzakken weer verdwenen. De laatste volle bus rijdt de straat uit. Het Greyhound-personeel haalt bezems tevoorschijn om lege chipszakken en hamburgerdozen op te vegen.</p>
<p><i>De volledige reportage van Linda Polman vindt u in <a href="https://www.vn.nl/Service/Over-VN/Artikel-Vrij-Nederland/Week-24-De-tijd-van-Jan-Pronk-is-voorbij.htm" class="normal" title="https://www.vn.nl/Service/Over-VN/Artikel-Vrij-Nederland/Week-24-De-tijd-van-Jan-Pronk-is-voorbij.htm">Vrij Nederland #24</a>, nu in de winkel. Meer foto&#8217;s van Robert Knoth over Texas en de gevangen ziet hieronder in de slideshow.</i></p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p><iframe src="https://player.vimeo.com/video/67799054?dnt=1" width="560" height="525" frameborder="0" webkitAllowFullScreen mozallowfullscreen allowFullScreen></iframe></p>
</p></div>


Gerelateerd