‘1 aanvaller, 300 kogels, 5 helden, 0 doden’ – het was bijna onmogelijk om de kop op de maandag-voorpagina van de Volkskrant niet voor te lezen met zo’n onheilszwangere, donkerbruine stem die je steevast hoort in trailers van films waarin de aarde ten onder dreigt te gaan vanwege boosaardig buitenaards gespuis, een gek geworden machtswellusteling-met-nucleair-arsenaal uit een fictief ver buitenland, héél veel hele grote spinnen of een bloeddorstige clown.

En als vanzelf ging het in je hoofd nog even door: ‘In a world… where fear is controlling our minds… five young men took a really fast train to the City of Light… and ended up on a journey no one ever expected…’

Je kon het de krant moeilijk kwalijk nemen. Het zijn nu eenmaal tijden waarin we allemaal snakken naar helden, als het even kan van epische proportie. Al tijden wordt de wereld geteisterd door onmetelijke problemen waarvoor niemand zelfs maar een begin van een oplossing lijkt te hebben. Dag in dag...