Zijn tweekamerappartement in de zuidpunt van Manhattan, een paar straten verwijderd van de East River, is het toonbeeld van eenvoud. De ruimte tussen bed, bureau, twee stoelen en een simpele driezitsbank wordt in beslag genomen door massa’s dozen met onuitgepakte cd’s. ‘Alleen als ik zélf weer ga produceren, weet ik zeker dat het goed gebeurt,’ zegt Bernard Stollman. De platen van zijn obscure label ESP waren in de jaren zestig te modern om massaal over de toonbank te gaan. Tegenwoordig betalen verzamelaars grif vijfhonderd dollar voor een origineel exemplaar. Het is toch te gek dat iedereen aan handel in de subculturele erfschatten van ESP verdient, behalve Stollman? Hij was de pionier die in een grijs verleden besloot om het geluid van tegendraadse jazz, dichters en anarchistische beatniks vast te leggen op vinyl. Hij deed dat omdat niemand anders het deed. Rijk werd hij er niet van.

Vandaar dat hij zich in zijn zesenzeventigste levensjaar uit zijn schommelstoel verheft....