Uit het leven
Inez van &#8216;t Hoff, op 11 april op eenennegentigjarige leeftijd in Amsterdam overleden, was moderedactrice, fotojournaliste, hoedenmaakster, danseres, dressuurrijdster en docente Mensendieck. Ze was de eerste gescheiden vrouw die officieel aan koningin Juliana werd voorgesteld. Toen zij de Engelse koningin en haar gemaal eens tegenkwam tijdens een staatsbezoek in het paleis op de Dam, bleek haar filmpje vol. Maar prins Philip zei, overrompeld door haar charme: &#8216;We wachten wel even.&#8217; Ze was beeldschoon, sprak haar talen en kende de wereld. Ze had prachtige Afghaanse windhonden en reisde met zwartgelakte koffers en hoedendozen die dateerden uit haar jeugd.
Als Ina Stapff was zij op 25 september 1918 in Rotterdam geboren. Haar vader Alexander Stapff was kunstschilder, hij had de Prix de Rome gewonnen, maar was arm. Al snel gingen haar ouders uiteen. Ina moest bij haar vader blijven, hij gaf haar weinig aandacht, zat veel in het café. Op haar vijfde mocht ze terug naar haar moeder die hertrouwd was met een oudere vrijgezel, de Rotterdams reder Jan van &#8216;t Hoff. Zij woonden in een villa in Scheveningen. De nieuwe vader, wiens naam zij aannam, zag haar als zijn eigen kind. Hij kon haar niet genoeg verwennen. Er kwam een kinderjuffrouw die Nurse werd genoemd en altijd haar verpleegstersuniform droeg. Ina speelde met dieren, maar zelden met kinderen. Ze ging vooral met volwassenen om. Het maakte haar eenzaam, eigenwijs en boos.
Ze kreeg haar eigen paard en op haar dertiende won ze op een concours hippique de eerste van veel prijzen. Ze deed aan ballet, zat op het Haags Lyceum en later op een internaat. In de vakanties ging zij naar het buitenland om haar talen te leren, in Parijs logeerde ze bij de beroemde schrijver Georges Duhamel.
Ina&#8217;s moeder hield salon voor schrijvers en kunstenaars. Tot hen behoorde de dichter en schrijver Werumeus Buning, die een huisvriend werd. Voor Ina die zich Inez ging noemen, werd hij &#8216;een derde vader&#8217;.
Als variatie op de klassieke Grand Tour maakte ze na haar eindexamen met een tante als chaperonne een maandenlange zeereis naar Zuid-Amerika. In alle havens werd de redersdochter als een prinses ontvangen met feesten en diners.
Inez wilde danseres worden en werd toegelaten op de Royal Ballet School in Londen. Ze had talent, werkte hard, maar brak haar enkel. Het einde van haar droom. Maar zij zette door en volgde in Amsterdam een opleiding Mensendieck, de moderne bewegingsleer die verwant is aan dans en ballet. Daarna ging ze naar New York om te werken in de studio van dokter Bess Mensendieck zelf. Via Werumeus Buning kreeg Inez onderdak bij de in Amerika populaire schrijver en historicus Hendrik Willem van Loon. Hij was bevriend met president Franklin Roosevelt. Met Van Loon dronk ze thee op het Witte Huis. In oktober 1939 moest ze na twee jaar &#8211; tegen haar zin &#8211; van haar vader terugkomen vanwege de oorlogsdreiging.
In Amsterdam begon zij haar Mensendieckpraktijk. Ze trouwde met makelaar Cox Schopman van wie ze een appartement had gehuurd. Ze kregen twee dochters, Mària en Fleur, hadden onderduikers in huis en vertrokken na de oorlog naar Zwitserland omdat de kinderen moesten aansterken. Ze bleven er een klein jaar en huurden een huis in het schildersdorp Laren. Inez hield van de natuur, de paarden, ze reed concoursen, maar miste de grote stad.
Het gezin keerde terug naar Amsterdam-Zuid, Inez hervatte de Mensendieckpraktijk en maakte hoeden voor chique dames. Haar huwelijk hield geen stand. Hoofdredacteur Lücker van de Volkskrant vroeg haar over mode te schrijven. Ze kon weer vaak naar Parijs, en dan kwam Nurse, haar vroegere kinderjuffrouw, voor Mària en Fleur zorgen. Ze begon te fotograferen, was een van de eerste vrouwelijke persfotografen en kreeg vanwege haar sierlijke verschijning de bijnaam &#8216;fotogravin&#8217;. Met de Beatles voer ze door de Amsterdamse grachten, ze portretteerde Marlene Dietrich en Noerejev, maakte foto&#8217;s bij interviews van Bibeb, maar tegen haar zestigste vond ze het genoeg. Ze vroeg vrienden te eten, had vaak Afrikaanse dansers in kleurige gewaden over de vloer, maakte muziek en verjoeg boze geesten met een talisman die ze onder stoel- en beddenpoten stopte. Ze verzorgde de Afghaanse honden en Siamese poezen en had graag nog eens in een koetsje met ezel door de Beethovenstraat willen rijden.
Suggesties voor deze rubriek? Mail naar uithetleven@vn.nl

Gerelateerd