<div class="lead">
<div class="info-box">
Al direct toen bekend werd dat Wim Pijbes directeur van Museum Voorlinden zou worden, voorspelde redacteur Jhim Lamoree dat &#8216;Pietje Bell&#8217; het daar niet lang uit zou houden. Hij bleek gelijk te hebben: vandaag werd bekend dat de directeur ermee stopt.
</div>
Gek, dat Wim Pijbes niet kwijt wil waaróm hij vertrekt bij het Rijksmuseum. Dat had je van zo&#8217;n haantje wel verwacht. Hij neemt in ieder geval te vroeg de benen, vindt Jhim Lamoree.
</div>
Eens Pietje Bell altijd Pietje Bell. Zou dat achter het vertrek van Wim Pijbes als directeur van het Rijksmuseum zitten? Heeft dat kwajongensachtige, haantjesachtige gedrag hem na acht jaar opgebroken? Stuitte hij op te veel verzet van de groothertogen van de verschillende afdelingen in het museum? Die lieten op hun gebruikelijke afgemeten manier nogal eens blijken dat ze Pijbes niet van hun even gespecialiseerde als uitmuntende kunsthistorische niveau vonden. Die sentimenten zijn een tijdje te pareren, maar niet voor lang.
Pijbes was directeur van de Kunsthal in Rotterdam, een tentoonstellingsmachine die vooral hedendaagse kunst en design aantrekkelijk presenteert voor een groot publiek. Zoiets wat het Rijks nu doet met ‘Catwalk&#8217;, de toegankelijke presentatie van de modecollectie van het museum, vormgegeven door Erwin Olaf.
<q class="pull-left">Het duo stof en geeuw vierden hoogtij in dat bolwerk van Hollandse deftigheid. Tot de komst van Pijbes.</q>
Die aanpak is het tegenovergestelde van waarop het Rijksmuseum patent had: het duo stof en geeuw vierden hoogtij in dat bolwerk van Hollandse deftigheid. Tot de komst van Pijbes, die een missie had: oude meesters voor mensen van nu. Nederland haalde opgelucht adem.
Voor iemand die geen blad voor de mond neemt, is het vreemd dat Pijbes (nog) niet met de pers praat over de reden van zijn vertrek. Alleen met La Gazetta dello Sport, sms’te hij me. Als grap natuurlijk. Maar niet helemaal: als hoofddirecteur vergeleek hij zichzelf dikwijls met een topsporter.
Zijn laatste spurt werd de aankoop van twee levensgrote schilderijen van Rembrandt, van praalhans Maarten Soolmans en muts Oopjen Coppit. Hij had zijn slag kunnen slaan, maar versprak zich voor de radio waardoor de aankoop – waarmee 160 miljoen was gemoeid – een dynamiek kreeg die hij niet meer in de hand had. Is zijn positie daardoor definitief gaan wankelen?
Hoe dan ook vertrekt Pijbes te vroeg. Aan oogsten was hij drie jaar na de heropening van het Rijks nauwelijks toegekomen.
Pijbes wordt directeur van Voorlinden, het in september aanstaande te openen museum voor moderne en hedendaagse kunst van Joop van Caldenborgh in Wassenaar. Net zo’n particulier museum als De Pont in Tilburg. Voor hetzelfde salaris, aldus een ingewijde. De gelouterde Pijbes zou dan vrij zijn te doen wat hij wil.
Van Caldenborgh kennende is dat onmogelijk. Die is een nog groter haantje dan Pijbes. Hij heeft altijd gelijk. Het volgende bedrijf in de Geschiedenis van Wim Pijbes dient zich aan.

Jhim Lamoree

Gerelateerd