Dat had ik dan ook wel eens eerder mogen zeggen. Ik bedoel: nooit op Wouter Bos gestemd, ook niet van plan dat te gaan doen, maar al die tijd toch het idee gehad dat die man in de politiek zat namens mij. Namens mijn leeftijdscategorie, namens de veertigers. De broer, die er voor zorgde dat ik zelf niet hoefde, zoals vroeger bij de militaire dienst. Bos in de politiek, ik vrijstelling.

Van alle bekende politici was hij degene die mij in dat opzicht het meest letterlijk vertegenwoordigde. En toen ik hoorde dat-ie stopte, raakte ik – het klinkt overdreven, maar ik kan het niet anders omschrijven – in paniek.

Dat kan niet. Dat mag niet. Jij hebt je taak daar, ik ga er lekker kritisch over schrijven. Zo zijn de verhoudingen.

Niet meer dus. Het was een buitenissige week, met al die politieke wisselingen en de dood van Van Mierlo, en ik moet zeer gehecht zijn aan een vaste opstelling van het meubilair, want anders kan ik die paniek van mij niet verklaren. Een hol gevoel, net onder...