Voor de vader van Nicolaas Veul was waarheid een compleet ander begrip dan voor hem. In de complotwereld hoeft kennis niet getoetst te worden.

Nicolaas Veul schreef een brief aan Mirjam Bikker van de CU. ‘Misschien ligt hier de sleutel tot een betere toekomst: een politiek midden dat niet meebeweegt met extreemrechts, maar vaart op een sterk eigen moreel kompas.’

Humor is in de hedendaagse politieke arena belangrijker dan ooit, schrijft Nicolaas Veul. Het bepaalt wie top dog is, en wie niet.

Er is meer lhbtqi+-zichtbaarheid dan ooit, er is meer openheid op scholen en veel ouders zijn wijzer dan in de jaren 90. Toch blijkt uit cijfers van de GGD dat minder dan de helft van de jongeren homoseksualiteit accepteert. ‘Mijn hart gaat uit naar al die jongeren die nu op school zitten’, schrijft Nicolaas Veul.

Niet alleen de burgers haken af, maar ook de sociaal werkers, de leraren, de zorgmedewerkers in de ggz en in de jeugdzorg, schrijft Nicolaas Veul. ‘Het is simpelweg niet vol te houden.’

De klimaatcrisis is de perfecte bedreiging voor de mensheid, juist omdat we het niet als een bedreiging ervaren. Daarom gaan we vol gas richting de afgrond.

Wilders zegt voor het Nederlandse volk op te komen. Columnist Nicolaas Veul vraagt zich af: horen mijn vriend en ik daarbij?

Het is tijd dat Hilversum de vicieuze cirkel van machtsmisbruik doorbreekt, schrijft Nicolaas Veul. ‘Het is eten of gegeten worden.’

De grootste crises moeten zich nog aandienen, en we rollen nu al bekvechtend richting de afgrond. Nicolaas Veul vraagt zich af: welke leider grijpt ons bij de kraag?

Het zelfbeeld van links – vol sympathie, strijdend voor de goede zaak – komt niet overeen met een ander, steeds dominanter beeld van links: dat van een moreel verheven schooljuf die je continu op de vingers tikt. ‘We zijn misschien gewoon niet zo leuk.’

Wat als je tegen de pilaren trapt die bedoeld zijn om de boel bij elkaar te houden, vraagt Nicolaas Veul zich af. Dan raakt de wereld op drift.

Is online onverdraagzaamheid tegen lhbtqi+’ers zoiets als de kanarie in de kolenmijn? Wanneer val ik over de rand van wat we als maatschappij normaal vinden, vraagt Nicolaas Veul zich af.