Tijdens een zonnig fietstochtje over de Amsterdamse grachten is het tot wasdom gekomen beleid van de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen merkbaar: de autoluwe binnenstad rukt op. Parkeerplaatsen worden plantsoenen. Maximaal 30 km per uur, maximaal ruimte voor fiets en fatbike, knip erin, strik erom?

Blije inwoners, blije klimaatactivist zou je zo zeggen. Nou nee. Eindstand is een groene oase voor de grachtengordelbewoners en astma, longkanker en hart- en vaatziektes voor de rest van de stad.

Onrechtvaardig klimaatbeleid is per definitie slecht beleid. Luchtvervuiling manifesteert zich heel lokaal en dient als contrastvloeistof om bloot te leggen waar men profiteert van beleid en waar niet.

Onze vervuilde lucht heeft jaarlijks meer dan 12.000 vroegtijdige doden tot gevolg, reden voor het Longfonds om keer op keer de noodklok te luiden. Schone lucht is van levensbelang. Onderzoeksjournalisten toonden onlangs echter aan dat er zo’n 40.000 nieuwe woningen te dicht bij vervuilde wegen gebouwd gaan worden. Het overgrote deel daarvan is huurwoning. Met een koopwoningkans voor alleen the happy few zal een groot gedeelte van Nederland in huurwoningen moeten wonen waar de ramen nooit open kunnen.

De oneerlijke verdeling van klimaatbeleid heeft wellicht ook invloed gehad op de keuze voor klimaatontkennende partijen in Nederland: het is niet in mijn voordeel, dus laat het dan maar zitten

Negen jaar eerder dood en vijfentwintig levensjaren minder gezond. Dat is de ongelijkheid tussen de rijke en arme bevolkingsgroepen van ons land. Ik ben benieuwd welke rol ‘wonen naast een stoplicht of een boom’ hierbij speelt.

Het veranderende klimaat is volgens de WHO de grootste gezondheidscrisis. Maar om iedereen op partijen te laten stemmen die vóór goed klimaatbeleid zijn, moet dat beleid wel in jouw voordeel werken.

Toen Macron hogere accijns op benzine aankondigde, was dat voor Parijzenaren met elektrische stepjes en een geweldige metro geen probleem. Voor mensen op het platteland met een oude dieselauto en geen bus tot dix villages verderop, wel. Het is dan ook niet zo gek dat mensen in gele hesjes de straat op gingen.

De oneerlijke verdeling van klimaatbeleid heeft wellicht ook invloed gehad op de keuze voor klimaatontkennende partijen in Nederland: het is niet in mijn voordeel, dus laat het dan maar zitten, ik kies voor een partij die andere problemen van mij gaat oplossen.

De gevolgen daarvan zijn pijnlijk duidelijk: een kabinet dat geen interesse heeft in klimaatbeleid voor wie dan ook.

Gele hesjes voorkom je onder andere met schone lucht voor ons allemaal. Maatregelen waar niet alleen de rijkste paar procent van de Nederlanders wat aan heeft. Huizen isoleren in plaats van een kleine korting op loeiend dure warmtepompen. Gratis openbaar vervoer in plaats van subsidie op elektrische auto’s van bijna een ton.

Als alle buitenwijken groen, schoon en verbonden zijn met het openbaar vervoer komt natuurlijk ook de grachtengordel aan de beurt, klimaatbeleid moet immers voor iedereen werken. Maar tot die tijd hebben ze genoeg gezonde jaren om een pauze in te lassen en op adem te komen in een lekker hotel in de Zwitserse Alpen.

Onmisbaar en onzichtbaar: Filipijnse schoonmakers zonder papieren