<div class="lead">
In tijden van rampspoed wenden we ons tot God. Maar wat als dat niets oplost, en je dus ook nog eens verkeerd gokte, vraagt Lieke Marsman.
</div>
Met veel van de mensen die de afgelopen tijd een aanslag pleegden ging het slecht. De man die onlangs in Amerika homo’s doodschoot worstelde met zijn eigen homoseksualiteit, de aanslagpleger van Nice had net een scheiding achter de rug en de Afghaanse jongen die deze week in een Duitse trein met een bijl toeristen te lijf ging verloor het weekend ervoor een vriend.
Wat gebeurt er als je je in rampzalige tijden tot God wendt, en God geeft niet thuis? Toegeven dat je op het geloof storten misschien niet de meest effectieve oplossing voor je problemen was maakt de situatie alleen maar erger: niet alleen had je een probleem, je loste het ook nog eens op de verkeerde manier op. Dan ligt de oorzaak buiten jezelf zoeken meer voor de hand: God gaf niet thuis, niet omdat hij je gebeden niet hoorde, maar omdat hij boos was op alle mensen die hem niet aanbaden en/of een bikini droegen. Die mensen moeten uit de weg geruimd, er zit niets anders op.
Men zegt dat van je geloof vallen iets is dat gebeurt in tijden van rampspoed. Maar het zijn juist de terroristen-in-spe met wie het slecht gaat die het snelst radicaliseren. En om diezelfde reden zoeken ook slachtoffers van terrorisme maar wat graag houvast bij het geloof. In de dagen na een aanslag staan de sociale media vol met ‘We are praying for…’-achtige boodschappen. Maar als bidden zin had, zou zo’n aanslag niet gebeuren. Of geloven alle mensen die in dramatische tijden aan het bidden slaan in een God die straft en/of in een God die niet almachtig is?
Dit stukje is geen poging mensen van hun geloof af te praten en ook geen theodicee. Hoogstens zou je kunnen zeggen dat het aantal aanslagen dat in de naam van God wordt gepleegd een indicatie is voor hoe slecht het met de bevolking van een land gaat, maar dat spreekt denk ik voor zich. Verder geldt vooral: van je geloof vallen is het makkelijkst in tijden van voorspoed. Als het goed gaat is God immers overbodig. Voor je het weet ben je vergeten dat je ooit kruisjes sloeg, aan schietgebedjes deed, of vijf keer per dag naar Mekka bad. Maar als je je baan bent kwijtgeraakt, als de oogst op zich laat wachten, als een geliefde ernstig ziek is, moet voor veel mensen God opeens op komen dagen. Zo ziet men God wel als de oorzaak van het slechte maar niet van het goede, waarvan men zichzelf als de oorzaak ziet.

Gerelateerd