<div class="wpg-element lead-bold">
<p>Waarom nu opeens? En waarom zo massaal, alsof er in de wereld van het nieuws een godgelijk wezen opereert, dat bepaalde agendapunten dwingend naar voren schuift, waarna de kranten keurig volgen. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<h3>Adoptieopa</h3>
<p>Waarom is adoptie plotseling een conversation piece geworden, waar flink over geschreven wordt in de Volkskrant en NRC Handelsblad? Bestaat er dan echt zoiets als een Grote Coördinator, die de boel  afstemt en mooi gelijktijdig laat lopen?</p>
<p>Eerst dacht ik nog: de Nederlandse adoptiewet, die in november 1956 werd aangenomen – dat is de aanleiding. Die wet bestaat nu iets meer dan vijftig jaar, da’s reden voor bezinning en het levert meteen een geheide vorm van agendajournalistiek op. Wij blijven ondertussen hardnekkig van adoptiekinderen spreken, het maakt mij eeuwig jong, maar enigszins onterecht is het wel. Niet lang geleden sprak ik een gehoor toe van voornamelijk Nederlands-Koreaanse geadopeerden. Ik wierp een blik in de zaal en begreep dat ik de adoptieopa van Nederland ben. Iedereen minstens tien tot vijftien jaar jonger. Frisse twintigers, die moeite deden iets stemmigs in hun verder rimpelloze gezichten te leggen, want daar vroeg het onderwerp wel om. Ik was daar onder lotgenoten en voelde mij toen pas echt vreemd.</p>
<p>Maar die adoptiewet, dat is heel formeel geredeneerd. ‘Nee,’ vertelde iemand, die meer inzicht heeft in de glamourwetten van het nieuws, ‘het komt allemaal door Madonna.’</p>
<p>‘Madonna, de popster.’</p>
<p>‘Ja, wie anders?’ zuchtte ze.</p>
<p>Madonna reisde oktober vorig jaar af naar Malawi, om daar goede en toch ook publici­tai­re werken te verrichten, en toen zij vertrok nam zij een eenjarig Malawees jongetje mee, David Banda, als kersverse zoon die de Madonna-gelederen ging versterken. Jonge­tje had nog een vader en een oma in Malawi, maar jongetje zat intussen wel in het weeshuis, dus om nu te zeggen: vader en zoon waren met elkaar vergroeid, dat lijkt me stug.</p>
<p>Maar er werd schande van gesproken, dit was je reinste vorm van kolonialisme, en trouwens ook van klassenjustitie, want buitenlanders mogen helemaal geen Mala­we­zen adopteren, en die Madonna had dat kind gewoon met geld gekocht. Oprah Win­frey bemoeide zich ermee, en zoals bekend komt die het dichtst in de buurt van het journalistieke, godgelijke wezen: dus bestond er vanaf dat moment een wereldwijde adoptiekwestie.</p>
<p>Terzijde: Ik ben een keer in Malawi geweest, zonder overigens een weeshuis te zien, maar dat ene bezoekje geeft mij in dat kleine David weinig achterlaat om te betreuren. Ja, die biologische vader, die eerst wel en toen weer niet instemde met het vertrek van zijn zoon, omdat hij misschien meer geld rook? Wie zal het zeggen. Maar als je als kind toch verhandeld wordt, dan het liefst van de goot richting landhuis, en niet omgekeerd. Bovendien zegde Madonna toe dat de prachtige acteur Rupert Everett, die ook nog eens heel goed kan schrijven (lees Red Carpets and Other Banana Skins) de peetvader van de jongen zal worden.<br />Inderdaad, wat gaat die David een verschrikkelijke jeugd tegemoet.</p>
<p>Dankzij Madonna wordt er nu dus druk geliefhebberd in adoptiezaken, en dat betekent in Nederland dat de term Geen-Bodem-Syndroom, GBS, onvermijdelijk valt. Kind kan zich niet hechten, kind ziet het verschil niet tussen vriend en vreemde, om kort te gaan: echt zo’n syndroom waar alle adopiekinderen last van horen te hebben. Een en ander werd zo’n twintig jaar geleden op volstrekt onwetenschappelijke wijze uitgevogeld door adoptiemoeder Geertje van Eg­mond, in hechte samenwerking met prof. dr. R.A.C. Hoksbergen, die het cachet verleende. Ik ben de dans net ontsprongen want ik was al in de twintig, maar een hele generatie geadopteerden is geterroriseerd door dat GBS: je had het, en indien niet, dan was je nog in de ontkenningsfase. Eén keer schieten, altijd prijs.</p>
<p>Nu trof het dat mijn moeder en ik nogal aan elkaar gehecht waren. Goed toch, zou je denken, maar nee, bij een adoptiemoeder en -kind ligt dan de overcompensatie al weer op de loer. Ja, ze weten zichzelf wel aan het werk te houden, die lui. De enige keer dat ik kort en hevig last had van GBS was toen mijn moeder stierf. Zij had mij niet geworpen, maar da’s ook het enige wat ze niet heeft gedaan. Ik voelde mij toen echt verweesd, maar bleef het ouderwets rouw noemen.<br />Maar wat denk je: die adoptieneurosen, die waren na haar dood in één klap over. Ineens werd duidelijk wat phoney was en wat echt.<br />Ik noem dat winst.</p>
</p></div>
<p> </p>


Gerelateerd