De meeste mensen houden van wat blijft, van rust. Vluchtelingen net zo goed. Simone van Saarloos vraagt zich af: zou het de discussie luchtiger maken als we de wereld iets meer indelen aan de hand van (al dan niet vrijwillig) gaan en staan?

Mijn ouders verkopen hun vakantiehuisje in Friesland. Het huisje met het rieten dak, de rood-witte luiken. De vaart waar de Elfstedentocht nooit langs reed, omdat het in zestien jaar niet voldoende vroor.

Mijn moeder informeert haar dochters met een tactische mail. Ze houdt er rekening mee dat wij hun besluit vreselijk zullen vinden, omdat we het huis zullen missen: ‘Jullie zijn er toch deels opgegroeid.’

Ik stuur een korte mail terug: ‘Gefeliciteerd! VRIJHEID!!’
Ik stel me voor dat het voor hun een opluchting is; niet steeds lekkages oplossen, plintjes verven, de huurdersagenda bijhouden. Het klinkt onbaatzuchtig, maar mijn reactie toont vooral een gebrek aan inleving. Voor hen is zulk soort investeren geen last maar een vorm van...