Op de eerste dag van zijn pensioen stond zijn zus op de stoep met twee plastic tassen vol papier. Zijn vrouw Henny weet het nog precies: ‘Op vrijdag was je officieel met pensioen, op zaterdag stond je zus hier voor de deur. Met het complete dossier van Lucia.’ ‘Kan kloppen,’ zegt Ton Derksen. ‘Ik had mijn zus beloofd dat ik er wel eens naar zou kijken, als ik eenmaal met pensioen was. Daar heeft ze me aan gehouden.’ De zus van Ton Derksen, Metta de Noo, was een vaste bezoeker van de Haagse verpleegkundige Lucia de Berk, die tot levenslange gevangenisstraf was veroordeeld voor de moord op zeven baby’s, die ze vergiftigd zou hebben in het Juliana Kinderziekenhuis waar ze werkte. De Berk was altijd blijven ontkennen, maar bijna niemand geloofde op dat moment meer in haar onschuld. Op basis van het boek dat Derksen een jaar later over de zaak publiceerde, diende hij samen met De Berks advocaat een herzieningsverzoek in. De zaak werd opnieuw behandeld, Lucia de Berk werd in 2010 vrijgesproken en ontdaan van elke verdenking. Er waren überhaupt geen moorden gepleegd, concludeerde het Hof uiteindelijk. Het was een van de grootste gerechtelijke dwalingen in jaren. De Berk had 6,5 jaar vastgezeten.
Zo vaak verdwijnen mensen onschuldig de cel in
Hij was nog geen dag met pensioen of Ton Derksen stortte zich op de zaak Lucia de B. Niemand geloofde in haar onschuld. Hij wél: zijn onderzoek betekende haar vrijheid. Nu die 2100 andere onschuldigen nog.