het sad story project

De slingers en kleurige naamkaartjes bij de borden spraken de taal van de uitbundigheid. Naar jaarlijkse gewoonte kwamen de over de planeet uitgestrooide familieleden samen rond de feestdis. Ze zeiden dat ze blij waren elkaar terug te zien. Dat één jaar veel te lang duurde. En dat ze er allemaal zo goed uitzagen, ook de jongen die het droevigste verhaal ter wereld had ingeslikt.

‘Hij lijkt wat gegroeid,’ zeiden ze terwijl ze door de knieën gingen om de jongen een kus te geven. ‘Hier is onze vrolijke frans,’ porde een oom hem, ‘Op jouw leeftijd lacht het leven je nog toe, lach eens terug.’ ‘Gaat het goed op school?’ wilde zijn tante de vrederechter weten.
Op school deed de jongen het heel goed. Tijdens de lunch had hij steevast honger als een beer. Een volwassen man of vrouw die een verdriet te verwerken krijgt, zal doorgaans aardig wat kilo’s verliezen. Dan kan je je ook wel voorstellen hoeveel de opgroeiende jongen die het...