‘Your face broods from my table, Suicide’, dichtte John Berryman toen hij hoorde van de zelfmoord van zijn collega-dichter Sylvia Plath. En ook hier en nu staart zelfmoord ons broedend aan; in amper een jaar, wat zeg ik: binnen negen maanden, maakten drie schrijvers zelf of met behulp van anderen een einde aan hun leven: Rogi Wieg, Joost Zwagerman, Wim Brands. Ik kende ze alle drie, als vriend of als collega. Met Rogi maakte ik aan het eind van de vorige eeuw een bloemlezing en hij liep een tijdje de deur bij mij plat alvorens weer in zijn eigen leven te verdwijnen. Joost woonde bij mij om de hoek, we zaten wel eens aan zijn keukentafel te bomen, aten soms samen een hapje. Wim kende ik van deze drie nog het minst; paar keer in zijn programma geweest, kwamen elkaar wel eens tegen op festivals, laatste tijd wat gemaild. Maar wat is kennen? Ken je je mederedacteur, je buurman, de man die je interviewt eigenlijk wel?
De zelfgekozen dood van Brands, Zwagerman en Wieg
‘Maar allemachtig, wat zit het werk van alle drie vol met zelfmoord!’ Rob Schouten leest de levens en gedichten van Rogi Wieg, Joost Zwagerman en Wim Brands, op zoek naar verklaring en context voor hun daad. Negen maanden, drie dichters, dood.