Kijk, Sander Donkers wil niet met een vet vingertje zwaaien, maar er valt best wat te leren van de mensen op de club.

Ik had weer eens kantinedienst op de voetbalclub van mijn dochter. Een klusje waar ik altijd tegenop zie – er zijn idyllischer manieren om de vrije zaterdag door te brengen – maar waarvan ik achteraf steevast constateer dat ik er enorm van opkikker. En niet alleen omdat je bij een vergeten bestelling een microfoon mag pakken om iets als ‘nummertje 489, twee oorlog met uitjes’ door het clubhuis te laten schallen, hoewel je dat genoegen zeker niet moet onderschatten.

Wat is dat? Ik geloof niet dat ik mijn roeping als snackbarhouder heb gemist, en het ligt ook niet aan het inwendige schouderklopje dat ik mezelf geef omdat ik een klein vrijwillig steentje heb bijgedragen. Nee, het is de wereld die ik aan me voorbij zie trekken in die paar uur dat mijn blik zo overzichtelijk begrensd wordt door toonbank, kassa en koffiemachine. Die wereld is een nagenoeg...