<div class="lead">Op campagne met de PvdA (7)</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Diederik Samsom maakt een triomftocht in hartje Amsterdam. Alle rozen van de Albert Cuyp zijn opgekocht.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Diederik Samsom bezocht mijn buurt, de Pijp in Amsterdam. ’s Morgens had het PvdA-team alle rode rozen op de Albert Cuyp­markt opgekocht om botsingen met woedende bloemisten te voorkomen. Rond de middag parkeerde zijn chauffeur de donkerblauwe Mercedes bij de glasbakken in de buurt van het Gerard Douplein. Diederik en persoonlijk voorlichter Saar van Bueren werden opgewacht door zeven cameraploegen, een roedel fotografen en prominente partijgenoten, waarvan Ronald Plasterk en Lodewijk Asscher de bekendste waren. Op het podium naast café Het Paardje zong een André Hazes-lookalike ‘een echt Diederik Samsom-lied’: ‘Bloed, zweet en tranen’. Tegenover verslaggevers hield Samsom vol dat ‘Haar naam is Laura’ van Jan Smit zijn favoriete muziek is. Hij kreeg een bos rozen in de handen gedrukt en liep richting Albert Cuyp, voor wat een zegetocht zou worden. De mensen die hij spontaan aansprak – ‘Hallo, mijn naam is Diederik Samsom, wilt u een roos? Wat gaat u stemmen?’ – werden na het gesprekje met de lijsttrekker geïnterviewd door diverse camerateams. – Weet u wie dat was? – Gaat u op hem stemmen? Op Ronald Plasterk, Lodewijk Asscher en de andere prominente PvdA-politici lette niemand. Lodewijk maakte van de nood een deugd en gaf alle mensen die door camerateams of fotografen waren omgegooid of vertrapt een roos. ‘Ik zie dat u gevallen bent. Wilt u een roos? Als pleister op de wonde? Heeft u pijn?’ We keken naar Saar van Bueren, druk doende om haar lijsttrekker te ontzetten. De kraam met stofzuigeronderdelen werd bijna omver geworpen toen Diederik zijn hoofd tussen de stofzuigerslangen stak. ‘Hallo, mijn naam is Diederik…’ – ‘Ja, dat zie ik, Diederik,’ antwoordde de stofzuigeronderdelenman. ‘Wat kom je doen?’ ‘We gaan Nederland samen weer gezond maken… Wilt u een roos?’ – ‘Nee, Diederik.’ Terwijl de rest van het PvdA-team zichtbaar ongemakkelijk werd van alle drukte, groeide Diederik in zijn rol. Hij ging een beetje breder lopen, de rug recht, en genoot van de aandacht. Ze scandeerden zijn naam, een oudere vrouw kwam hem spontaan een hand geven. Achter zijn rug gingen de gesprekken over zijn kapsel: geen haar. ‘Hij had vroeger een lekkere bos met krullen,’ zei een vrouw. ‘Maar hij wordt kaal. Hij heeft op televisie gezegd dat-ie geen extensions en implantaten wil.’ Lodewijk Asscher boog zich over een ouder echtpaar. Ze namen de roos dankbaar in ontvangst. ‘Kent u Diederik Samsom?’ – ‘Ja, bent u dat?’ Lodewijk ontkende het niet. Hij begon over 12 september, een belangrijke dag. De man: ‘Maar wij komen uit Brabant…’ Zijn vrouw: ‘Wij zijn niet van hier.’ Lodewijk Asscher zei dat Brabantse stemmen ook welkom waren en wenste het echtpaar nog een heerlijke dag in Amsterdam. De man informeerde naar het adres van een computerwinkel.
Vijftig mensen De terrassen van De Pilsvogel en café Het Paardje puilden uit toen Diederik het podium beklom. Er klonk een minutenlang applaus. Diederik stak de armen in de lucht en riep dat het ‘een heerlijke, optimistische dag’ was en dat we die kant op moesten met Nederland. Daarna volgde zijn bekende toespraak. Hij zei dat de vorige verkiezingen waren verloren op tienduizend stemmen en hoopte dat iedereen die nu zo enthousiast voor hem stond te klappen vijftig mensen ging aanspreken om de idealen van de PvdA te verkondigen. Vijftig mensen, het werden er steeds meer. In het begin van de campagne vond hij tien mensen nog redelijk, maar vijftig moest ook kunnen. Zelf had hij tijdens zijn korte wandeling wel twintig mensen gesproken, dus het kon snel.
</div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
Op Plasterk, Asscher en de andere prominente PvdA-politici lette niemand
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Hij sloot af met de mededeling dat de PvdA doorging. ‘Van deur tot deur, van plein tot plein, van markt tot markt en van televisiedebat tot televisiedebat.’
Geen aardige man De mensen mochten vragen stellen. Een mevrouw in een legging met pantermotief maakte van de gelegenheid gebruik door een hele redevoering te houden. ‘Diederik, van mijn mag je minister-president worden, maar je hebt me zwaar teleurgesteld. Waarom heb jij Rutte een aardige man genoemd? Het is geen aardige man! Ik wil dat je dat terugtrekt, anders krijg je mijn stem niet!’ Diederik herhaalde dat hij Rutte een aardige man vond, maar dat hij het politiek gezien niet eens was met ‘het rechtse rotbeleid’. Hij had de premier in het debat bij Knevel &#038; Van den Brink gecorrigeerd nadat deze de feiten had verdraaid, maar na afloop hadden ze elkaar een hand gegeven. ‘Zand erover. Wij gaan gewoon door met het uitdragen van onze boodschap. En we gaan niet met modder gooien.’ Onder aanvoering van het PvdA-campagne­team begon de massa ‘Die-de-rik, Die-de-rik!’ te roepen. Ter hoogte van snackbar Mash gaf hij een paar afsluitende interviews, die hij onderbrak toen hij twee straatcoaches zag lopen. ‘Sorry hoor,’ zei Diederik tegen het camerateam van Wakker Nederland (WNL) en hij rende naar de jongens in uniform. Saar van Bueren zei dat Diederik vroeger straatcoach was geweest en dat hij het altijd leuk vond om met andere straatcoaches herinneringen op te halen. Later ontwaarde hij ook zanger/dj Eric Corton in de massa. Hij rende erop af, de heren omhelsden elkaar. Saar van Bueren tegen de cameraploeg van WNL: ‘Dat is Eric Corton, die kent hij ook.’
</div>

Gerelateerd