Dit verhaal is ook te beluisteren. Journalist Sjors Roeters heeft zijn essay zelf ingesproken.
Er was geen hekje, muurtje of reling die ons voor een vrije val behoedde. De vloer waarop we stonden, liep vloeiend over in een afgrond van ruim honderd meter. Zoals dat gaat nabij grote dieptes tintelden mijn buik en benen. We stonden op het Habana Libre, een van de hoogste wolkenkrabbers van Cuba. Het was 2011. We waren jong en onbezonnen. Met mijn Engelse reisgenoten die ik in de gangen van de Universiteit van Havana had ontmoet, ging ik met de lift naar de 25ste verdieping van het iconische gebouw. Daar wilden we naar de mooiste plee van Cuba, waar je vanaf de pot een magnifiek uitzicht op de Straat van Florida zou hebben.
Natuurlijk liep het anders. De wc’s hebben we nooit bereikt, die waren op slot. Maar toen zagen we dat de deur naar het dak op een kier stond. En opeens stonden we daar, sprakeloos. Een paar meter verderop grote roofvogels onder de immense neonletters Habana...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.
Ja, en het fascisme ook. Er zullen altijd opnieuw mensen zijn die de misdaden van deze ideologieën relativeren. Hebben deze utopieën over een nieuwe wereld nog niet genoeg mensenlevens gekost?
Wie is die \”we\” waarvan Sjors Roeters zo goed weet wat zij denken? Het zou helpen als hij ook had bedacht waar deze \”we\” in de klassenstrijd staat. Nu blijft het te veel aan de oppervlakte.