Mijn oplossing: ik werd knetterstoned.

Tien minuten voor de afgesproken tijd stond ik buiten al te wachten met mijn kleine tas. Daarin zaten een vers exemplaar van mijn pas uitgekomen debuutbundel, twee pennen om te signeren en een pakje Kleenex, voor alle mogelijke noodgevallen. Ik was gespannen. Het was niet voor het eerst dat ik voor publiek ging lezen uit eigen werk, maar ik werd er wel voor het eerst voor betaald en het was ook nog buiten de stad, in Rosj Pina, en ik werd door een busje met een persoonlijke chauffeur heen en weer gebracht, als een professional. Het busje dat kwam aanrijden was nieuw en glom, en de chauffeur was een glimlachende krullenbol die zei dat hij Aviram heette. Toen we vijf minuten op weg waren, vroeg hij: ‘En, hoe vind je dat ik rijd?’

Ik antwoordde dat hij uitstekend reed. Hij reed ook echt prima.
Een paar stoplichten verder wilde hij weer weten hoe hij reed en vroeg me eerlijk te zijn.
‘Top,’ zei ik. ‘Echt, kon ik maar zo goed...