<div class="lead">
‘Wilt uw dochter ham of kaas?’ Simone van Saarloos&#8217; geliefde is dertig jaar ouder en wordt vaak aangezien voor haar moeder. Vandaar dat Moederdag een speciale betekenis voor haar heeft.
</div>
Voor mijn geliefde en mij is vandaag een soort Valentijnsdag.
Onlangs vlogen wij samen van het ene continent naar het andere. Ik had mijn manueel therapeutisch kussentje mee, een rubberen pannenkoek gevuld met lucht om de rugwervels recht te prikkelen. Goed voor een lange vlucht.
We leggen één dekentje over twee paar benen heen.
Als ik naar het toilet ben, komt de stewardess langs met de lunch.
‘Wil uw dochter ham of kaas?’
Het gaat om een sandwich.
‘Kaas’, zegt mijn geliefde. Verder niets.
Ik zou er een raadsel van kunnen maken zoals het raadsel van de vader en zoon die een auto ongeluk krijgen: de vader is op slag dood, de zoon gaat per ambulance naar het ziekenhuis. Als hij de operatiekamer wordt ingereden, zegt de chirurg: ‘ik kan niet opereren, dit is mijn zoon.’ Rara, hoe kan dat? Maar de crux van ons verhaal is te simpel: mijn geliefde is niet mijn moeder.
Wel is ze dertig jaar ouder dan ik.
Het gebeurt best vaak. Men ziet intimiteit en daar moet een etiket op: ‘Is zij jouw mama?’, ‘Wil uw dochter een deksel op haar meeneemkoffie?’ Als we zouden geloven in de waarheidscheppende kracht van de meerderheid, zou mijn geliefde inmiddels meer moeder dan lover zijn.
We oefenen onszelf om het te zeggen, ‘nee, wij zijn lovers.’ We oefenen onszelf in het hardop zeggen omdat wij er anders zelf mee zitten. We begrijpen niet wat ze zien. Ja, grijs en blond, oké, twee vrouwen ja, maar een tongzoen is toch een tongzoen? Blijkbaar alleen als de andere kaders – zelfde leeftijd, twee geslachten – ook bekend ogen.
Ik denk aan een scholierendebat waar ik een tijdje geleden bij zat. Er werd een stelling over homoseksualiteit opgeworpen. Leerlingen zeiden dat daar uiteraard niets mis mee is, want homo’s vallen toch niemand lastig?
Daarmee werd niet verwezen naar de meerderheid die de uitzondering vaak meerdere keren op een dag aanspreekt. Dat is geen ‘lastigvallen’.
 
Als mensen mijn moeder naast mij zien, wordt alles anders. Het kleffe broodje kaas, hoe ik het dekentje inpik als ik in slaap val, hoe haar ‘ja is goed’ of ‘nee liever niet’ ineens klinkt. De verwachting en blik bepalen.
Het ergste vind ik dat mensen denken dat ik voortdurend met mijn moeder op stap ben. Ik bedoel: als je in een nucleair gezin opgroeit, spendeer je je halve tienertijd om van je ouders af te komen – seks dient daarbij als een goed loswekend middel – en nu denken mensen dat ik nergens naartoe ga zonder mijn moeder.
Gelukkig voel ik mij sinds kort gesterkt door de nieuwe Franse president Macron. Hij verschijnt ook altijd met zijn ‘moeder’ aan zijn zijde (zijn geliefde is 24 jaar ouder).
En omdat ik wil dat onze pride op anderen afstraalt, val ik iedereen lastig met een romantische mogelijkheid door middel van mijn blik: in iedere oudere die met een jongere op stap is, veronderstel ik een koppel.
Vandaag is een extra sexy dag.

Mijn geliefde is niet mijn moeder. Rara, hoe kan dat?