<div class="lead">
Met een parodie op Shakespeares tragedie &#8216;Richard III&#8217; voelt cabaretier Wart Kamps de pseudogeschiedenis van de klassieker aan de tand.
</div>
Dat cabaretiers ook kunnen toneelspelen, ligt voor de hand. Ze zijn thuis op het podium, in staat om een publiek te bespelen en zijn getraind in het parodiëren van menselijk gedrag. Die troeven zet Wart Kamps, die het theater in rolde met zijn cabaretgroep Kamps, Kamps &amp; Rooijakkers, bij zijn allereerste toneelsolo De Goede Richard III allemaal in. Onderwerp: de geschiedvervalsing die William Shakespeare in zijn Richard III pleegde door de titelfiguur diverse moorden in de schoenen te schuiven die de illustere slechterik in het echt helemaal niet heeft gepleegd. Daarmee verhoudt Kamps zich direct tot de toneelgeschiedenis, waar hij zijn solo in plaatst.
Kenners van het Shakespearestuk hebben een goeie avond, want Kamps zet zijn opgedane historische kennis tegenover de verzinsels van William S. De bizarre scène waarin Richard III het hart verovert van de vrouw wier vader hij vlak daarvoor vermoordt, hoeft Kamps alleen maar op te voeren om aan te tonen hoe ongerijmd deze is. Kamps excelleert in zijn parodie op de gebochelde, manklopende toneelfiguur met het lamme handje. De reeks beroemde versies van de duivelse slechterik, waarbij Kamps overschakelt van Shakespeareaans Duits naar Skandinavisch en van Frans naar Japans, is razend knap.
Zelf zet Kamps de historische koning neer als een nuffig, boos stampvoetend ventje met een pagekapsel en een maillot – een soort Monty Pythonparodie van een Middeleeuwse koning. Een mooi contrast met Shakespeares slechterik. Maar in het geestige tegen elkaar uitspelen van deze twee parodieën, gaat wel iets verloren. Richards diepe liefde voor zijn Anne krijgt weinig poëtische oprechtheid, en in het olijke stampvoeten over al het onrecht dat de geschiedenis heeft aangedaan, mis je een oprechte verontwaardiging.
<a data-ga-category="embedded-article" data-ga-action="clicked" data-ga-label="" href="https://www.vn.nl/richard-iii-scoliose-net-zoals/" class="article-embed article-embed--right">Lees ook‘Richard III had SCOLIOSE, NET ZOALS IK!’4 februari 2016</a>Jammer is dat Kamps zijn persoonlijke motief om Richard III recht te doen, in zijn solo amper terug laat komen. In een interview met Vrij Nederland vertelde hij hoe hij zichzelf herkende in het skelet van de historische Richard III toen dat een jaar geleden werd gevonden: de rug van de koning vertoonde exact dezelfde scoliosekromming die Kamps heeft. En aangezien in de Middeleeuwen een vervormd lichaam als het werk van de duivel werd gezien, zou dat de slechte inborst die aan Richard III is toegeschreven, kunnen verklaren. Als Kamps na het tonen van de zwaar misvormde toneelkoning weer terugspringt in zijn nuffige personage, om te laten zien dat er in werkelijkheid fysiek niet zo heel veel aan de hand is, moet je van deze gelijkenis op de hoogte zijn om mee te krijgen dat Kamps daarmee ook zijn eigen lichaam aanvoert als bewijslast.
Maar De Goede Richard III is een fijn potje Shakespeare-bashing. En als Kamps in zijn ouderwetse toneelkostuum tegen de nepsneeuwbergen in het decor aanschopt – ‘Wat is dit eigenlijk? Sneeuw? Watten?’ – en de nepboom krachteloos ombuigt als hij zich er aan wil ophangen om een alternatief einde van zijn verhaal te bewerkstelligen, roept dat de claustrofobie op van een historische figuur die opgesloten is in de leugens van het toneel. In feite werkt Kamps zichzelf de toneelwereld in, door zich er recalcitrant tegen af te zetten. En daarin herken je toch weer de cabaretier.
<div class="info-box">
Tournee tot eind januari, <a href="http://www.allesvoordekunsten.nl/archief/Wart-Kamps/De-Goede-Richard-III.html" target="_blank">www.allesvoordekunsten.nl</a>.
</div>

Gerelateerd