<div class="lead">
De Poëziepocast is weer live! Deze week met de winnaar van het NK Poetry Slam 2016: Carmien Michels. &#8216;Ik heb gedichten waar ik al vijf jaar aan bezig ben.&#8217; Maar dít gedicht kwam er vrij snel uit.
</div>
<figure>
<div class="video">
<div class="gpdr-overlay-wrapper">
 <script type="text/plain" class="gpdr-iframe gdpr-service-soundcloud">
 <iframe width="500" height="400" scrolling="no" frameborder="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?visual=true&#038;url=https%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F345608614&#038;show_artwork=true&#038;maxwidth=500&#038;maxheight=750"></iframe> </script>
<div class="row">
<div class="col-sm-12">
<div class="gdpr-content">
<h4>SoundCloud</h4>
Deze dienst is alleen beschikbaar wanneer alle cookies zijn geaccepteerd
 <a href="javascript: Cookiebot.renew()" class="gdpr-settings btn btn--primary button--primary">Wijzig cookie voorkeur</a>
 </div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</figure>
Tivoli Vredenburg is een duizelingwekkend gebouw. Ik ben er sinds de heropening al regelmatig geweest, voornamelijk als jaarlijks medepresentator van het NK Poetry Slam, en ik heb het gebouw nog steeds niet echt doorgrond. Wat dat betreft doet het me denken aan mijn studentenjaren op het Amsterdamse PC Hoofthuis: waar gisteren écht nog een trap of een lift zat, zit nu ineens een toilet of een zaaltje.
Op de Nacht van de Poëzie is op een voor de gelegenheid gematerialiseerde tussenverdieping met een bar een knus podium ingericht met Chesterfields en een videoverbinding met de Grote Zaal, waar doorlopend de hele nacht dichters en entr’actes optreden. Vanaf dit podiumpje zal ik tot februari volgend jaar elke maand een gesprek voeren met een dichter uit het Nachtprogramma. De eerste in die rij: Carmien Michels.
In 2016 won ze het NK Poetry Slam dus Tivoli Vredenburg is bekend terrein voor haar, in zoverre dit Rorschachgebouw ooit bekend terrein is voor iemand (ik was nog nooit op deze verdieping geweest en ga ervan uit dat hij er de volgende keer ook niet meer is). Haar debuutbundel verschijnt volgende maand, maar ze publiceerde al twee romans. Op de Nacht bespreken we haar gedicht De ogen maken de huid.
De ogen maken de huid
Tussen deze nieuwe muren 
kunnen we veel beter spelen 
wie we willen zijn
Zodra er oude vrienden op bezoek komen 
en vragen stellen over onze kamerplanten 
zetten we krappe maskers op van 
eerdere voorstellingen
Groene vrienden 
zijn zich van geen spel bewust 
weten niet dat ze kostuums aantrekken 
wanneer we hun jassen verstoppen 
in de vestiairekast knipogen naar de souffleur 
die we met vershoudfolie 
in zwijgen hulden
Als de gasten met staande ovatie 
ons huis verlaten buigen wij diep 
terwijl de schijnwerpers in slow motion 
stoppen met staren rekken we de dag van ons af
We trekken alle aardigheid op maat uit 
ik schenk mijn schmink aan het donker 
jij zet de technieker op het terras 
in de asbak smeult zijn sigaret 
een gaatje in ons geweten
Uit: Carmien Michels, We komen van ver, Uitgeverij Polis 2017.
Carmien vertelt dat ze dit gedicht vrijwel in één keer op heeft geschreven, wat uitzonderlijk is, omdat ze normaal eindeloos schaaft aan haar gedichten. De reden dat we dit gedicht bespreken is dan ook dat dit gedicht als een van de weinige uit haar nieuwe bundel al af was, tenminste, half september. Ik mag hopen dat Carmien inmiddels iets dichter bij de definitieve vorm van haar manuscript is gekomen, aangezien het al over een maand in de winkel ligt en dus over een week ongeveer bij de drukker moet liggen. Gelukkig heeft Carmien naar eigen zeggen een redacteur die haar begrijpt. Onmisbaar voor elke dichter, en een reden om erop te vertrouwen dat die bundel heus wel op tijd in de winkel ligt, en nog een mooie bundel zijn zal ook.
<div class="info-box">
Over twee weken, op 23 oktober, is er weer een reguliere aflevering van de Poëziepodcast. De volgende live-aflevering, met Abdelkader Benali, verschijnt op 6 november.
</div>

Daan Doesborgh

Gerelateerd