Wereld

Vakantie is gedwongen arbeidsrust, maar de professionele nieuwsjunk is niet zo gauw verslagen.

Beroepsdeformatie en niet-inklapbare sensoren blijven natuurlijk actief. En ook uit zelfbehoud is het beter om enige aansluiting met de buitenwereld te laten voortbestaan, anders is de klap te groot en heraansluiting niet meer mogelijk. De eerste week vakantie is om langzaam af te kicken van de internationale politiek, maar mijn zintuigen protesteren daartegen nog met alle kracht. De tweede week beginnen ze vertraagd te werken, maar de moderne media blijken succesvoller dan ik hoopte. De derde, en laatste week staat alweer in het teken van de terugkeer, de gedachten gaan terug naar het slagveld. Volledige demobilisatie is, kortom, onmogelijk. Noem het maar dienstplicht.

Vroeger wilde ik de schaar nog wel eens meenemen om na de vakantie terug te keren met een stapel knipsels uit Le Monde of, vooruit, Le Figaro, maar die kranten zijn niet van gisteren en weten dat de moderne toerist...