‘Nooit vragen, gewoon helpen’

Wij hebben dat heilige vuur niet, mijn broers en ik. Onze hele generatie niet trouwens. We hebben wel meningen, maar we stáán nergens voor. We verenigen ons niet, we vechten niet voor wat we willen. We zouden de straat op moeten gaan. Harde actie, solidariteit. We zijn te passief. Er is zoveel om te bestrijden: jeugdwerkeloosheid, bezuinigingen op de studiefinanciering. Maar we ondernemen helemaal niks, want we zijn te lui om voor de duvel te dansen. De tegenbeweging takelt af en we doen niks om het te stoppen.

Aldus mijn vader. Mijn vader was een kraker. Een rebel, die in de jaren tachtig al stenen gooiend door Den Bosch rende in een strakke spijkerbroek, zijn jezuslokken wapperend in de wind. Maar die barrièretijger is al lang niet meer, dus waar heeft hij het toch over? Mijn vader, de man met wie ik als klein meisje parfum maakte door rozenblaadjes uit de tuin in een flesje water te doen. De man die me meenam naar de bioscoop voor Spiceworld:...