Film / ‘The Band’s Visit’ is optimistisch
In een tijd waarin er steeds meer gepraat en minder geluisterd wordt, hervindt regisseur Eran Kolirin in The Band&#8217;s Visit &#8216;de magie van het converseren&#8217;. Dat begint, hoe kan het ook anders, bij een miscommunicatie. Een Egyptische politiefanfare komt aan op een vliegveld in Israël, wordt door niemand opgewacht en besluit zelf op zoek te gaan naar de eindbestemming: het Arabisch Cultureel Centrum in Petah Tikva. Per ongeluk komen ze in Bet Hatikva uit, een slaperig dorp zonder hotels, zonder regelmatig openbaar vervoer. De lokale caféhoudster Dina biedt hun voor de nacht een slaapplaats aan. Naarmate de avond vordert, ontpoppen de bandleden zich als afgeronde personages: de altijd correcte maar afstandelijke luitenant-kolonel Tawfiq, de invaldirigent met onvoltooid concerto Simon. Het leukst is de mooie Haled, die meisjes verleidt door &#8216;My Funny Valentine&#8217; voor ze te koeren &#8211; iets waar Dina immuun voor blijkt. Zij gaat meer voor vaderfiguren als Tawfiq.
Het taalprobleem blijft. De dorpsbewoners spreken geen Arabisch, de fanfareleden geen Hebreeuws. Ironisch genoeg maakt dat de communicatie gemakkelijker. De mensen kunnen zich niet verschuilen achter wollig proza en worden daardoor juist gedwongen direct tot de kern te komen. &#8216;Jij hebt niet veel ervaring met meisjes, hè?&#8217; constateert Haled bij barbediende Papi. &#8216;Nee,&#8217; zegt die, &#8216;hoe moet dat dan?&#8217; De scène waarin Haled hem vervolgens versiertips geeft &#8211; door zelf voor te doen hoe je zachtjes een knie masseert &#8211; is een voortreffelijk staaltje stille komedie. En soms gaat het mis. Zoals wanneer Dina tijdens een openhartig gesprek met Tawfiq niet opmerkt dat hij in de verleden tijd over zijn zoon praat. Het gesprek slaat dood, het moment is voorbij. Het is een mooie ingetogen scène.
In zijn geheel straalt The Band&#8217;s Visit van menslievend optimisme. Taalbarrières worden overbrugd en culturele, ideologische en religieuze verschillen houden dat niet tegen. Maar de film stemt ook treurig. De vriendschappelijke omgang tussen joden en moslims wordt nadrukkelijk als een sprookje gepresenteerd. &#8216;Eens &#8211; niet lang geleden…,&#8217; beginnen zowel de filmposter als de trailer. Alsof zelfs regisseur Kolirin zijn hartverwarmende, alom geprezen verhaal over wederzijdse verdraagzaamheid afdoet als wishful thinking.

Gerelateerd