Deze column is ook te beluisteren. Lou-Anna Druyvesteyn leest voor.

Het is makkelijk betoverd te raken door The White Lotus, de HBO-serie over de gasten en werknemers van een Haïtiaans luxeresort waar iedereen het dit najaar over leek te hebben. De hypnotiserende soundtrack, de paradijselijke plek, de weelde die de personages omringt. Terwijl de gasten in kwestie op een bootje naar het resort worden gevaren, spoort de manager een nieuwe werknemer aan te ‘zwaaien alsof je het meent’. We voelen meteen aan dat met iedereen iets mis is, dat waanzin borrelt onder het oppervlak – een voorgevoel dat wordt onderstreept door de camera die wiebelig in zee zakt als hij het resort filmt. Onweerstaanbaar. Dit Eden zal rap minder begeerlijk worden, de vraag is alleen hoe.

Terwijl het antwoord zich ontvouwt, worden twee grote kwesties van dit moment op tragikomische wijze ontleed: privilege en wokeness. De eerste is een makkelijk doelwit: de bezoekers zijn rijk op het walgelijke af. Met...