Aan de Bammestraat in Rijkhoven, een dorp binnen de Belgische gemeente Bilze, staat een vrijstaand, witgeschilderd huis met ingebouwde garage. Een roestige bestelbus staat voor de deur. De tuin is lang, groen en verwilderd. Het tuinmeubilair is groen uitgeslagen, in de vervallen schuur staat oude, kapotte huisraad met daarover een dunne stoflaag. Naast de tuin ligt een bos, evenmin onderhouden. Maar een oplettend oog ziet de restanten van menselijk ingrijpen; de contouren van een skelterbaan. Deze skelterbaan was ooit het levenswerk van Lyle Muns, een van de vier leden van het Nederlandse gezin dat hier tien jaar woonde. De kleine Lyle harkte het elke dag aan, legde een stenen pad aan, wiedde onkruid weg, trok struiken uit de grond: alles voor een perfect glooiend parcours. ‘Ik denk dat hij negen jaar was, toen hij zijn pretpark opende,’ zegt zijn vader Boy Muns, de enige overgebleven bewoner van het grote witte huis aan de weg. ‘Die skelterbaan bouwde hij niet voor zichzelf, maar voor alle kinderen uit de buurt: hij was de manager van zijn pretpark.’ ’s Avonds, op zijn jongenskamer, nu werkruimte van vader Boy, fantaseerde de jonge Lyle over zijn toekomst. Hij zou een beroemdheid worden. Of politicus. Hij zou de wereld verbeteren. En hij zou Rijkhoven verlaten, dit dorp was te klein voor zijn grote idealen.

Glossy voor sekswerkers