Het is sneu om journalisten te zien worstelen met wat ze moeten verslaan wanneer ze eigenlijk niets te vertellen hebben. Maar het wordt gevaarlijk wanneer ze gaan zitten vissen naar onvrede.

Er is: de nieuwsgierigheid, het verlangen naar nieuws. Er zijn: de gebeurtenissen. Er zijn: de mensen die er hun werk van hebben gemaakt verslag te doen van nieuwe gebeurtenissen om de nieuwshonger van anderen te bevredigen. In principe is dit een goed werkend systeem. Totdat er geen nieuwe gebeurtenissen zijn.

Je ziet het gebeuren bij rampen, bij aanslagen. Hoe gaat dat? Er komt een bericht voorbij op Twitter (#breaking!), je zet de televisie aan, er is een ingelaste journaaluitzending – en dan beland je in een vreemdsoortig limbo van almaar dezelfde beelden en almaar dezelfde beperkte informatie. Er wordt heen en weer geschakeld tussen tv-studio en rampplek, er wordt rondgebeld langs verslaggevers en ooggetuigen. In feite valt er na die grote gebeurtenis niets meer te melden. Toch...