De ziekte maakte dat hij langzaam, maar onverbiddelijk aftakelde. Hij werd een wandelend skelet. Hij kon steeds minder, maar hij wilde nog steeds meer. Zijn vitaliteit was zo groot dat hij soms dacht te knappen. Geen denken aan dat hij zich met een ‘zieke tevreden lach’ aan de dood zou overgeven. Hij gaf er de voorkeur aan om ‘spartelend te sterven onder een berg ijdele hoop.’
Literaire kroniek
Lieke Marsman pakt de wanhoop bij de kraag
Dichter en filosoof Lieke Marsman is al zeven jaar ziek en heeft minstens zoveel operaties ondergaan. Haar dokters zagen het slecht in, maar Marsman niet. Zij wil tot het uiterste gaan, beschrijft ze in Op een andere planeet kunnen ze me redden.
