<div class="lead">
Avonturier en klimaatjournalist Bernice Notenboom bericht vanaf de klimaattop in Parijs. In de paviljoens verbergen mooie foto&#8217;s de komende rampen, en vandaag is het actiedag: alles om druk te zetten op de onderhandelaars.
</div>
Het Afrika-paviljoen in Hal 3 is prachtig ingericht. Portretten van natuurparken met rennende dieren, regenwouden, watervallen, en woestijnen geven je het gevoel dat je een stand binnenloopt van de vakantiebeurs. Vrouwen in traditionele gewaden dansen je tegemoet op vrolijke muziek. Maar ik laat me niet in de maling nemen. Het gaat hier om een continent waar klimaatverandering het grootste aantal vluchtelingen zal veroorzaken en waar honger, dorst, ziektes en oorlog nu al een realiteit zijn.
Ik ben vooral bijzonder geraakt door het lot van Mali. In 2011 heb ik een paar maanden op de Niger gekayakt om te filmen wat er zou gaan gebeuren als de regentijd niet meer kwam.
In Mali zijn 17 miljoen mensen afhankelijk van de Niger, de helft van de bevoking leeft in armoe en nu komt de regentijd nog maar een maand in plaats van een half jaar. De rampscenarios stapelen zich op voor Afrika. Maar als je foto&#8217;s laat zien van huilende babies en vermagerde dieren, dan loopt iedereen met een boog om de stand heen.
Dat gevoel krijg je ook als langs India loop. Het verdient de prijs voor orginaliteit. Een reusachtige waterval dondert in een bak waarin de letters COP21 verschijnen. De boodschap is duidelijk: water is waar het om draait. Ik zie solar cookers, panelen, windturbines en hydrocentrales, alsof India de stap naar duurzame energie allang heeft gemaakt. Maar vijfhonderd miljoen mensen koken nog steeds op hout en kolen in India, elektriciteit is hun enige levensdroom.
En dan loop je langs de stand van de kleine eilandstatwn. Een groep eilanden in de Stille oceaan met het water tot aan hun lippen. Op de wand staat een simpele tekst: &#8216;1.5 degrees is the only safeguard. If you allow beyond 1.5 degrees then you allow other countries to disappear&#8217;. Eerder had ik al een ontroerende speech gezien van de president van Palau, over hoe groepen hun nationaliteit verliezen door klimaatverandering. Als je namelijk naar Nieuw-Zeeland moet verhuizen, krijg je een nieuwe.
Al deze landen maken zich zorgen over het compensatie- en verzachtingspakket in het akkoord. Er ligt nu 100 miljard op tafel, maar de verdeelsleutel en voorwaarden zijn nog onduidelijk en deels ongegrond.
Dus vandaag is het actiedag –manifestaties, festivals, van CEO’s tot filmsterren, stammenhoofden tot politieke leiders – de druk om voor maandag een document af te hebben waar de ministers de rest van de week over kunnen onderhandelen, is nu de hoogste prioriteit.

Gerelateerd