Een hoogtepunt van mijn vakantietijdbesteding: de ontdekking dat Jane Austens ‘Emma’ een roman over mantelzorg is.

In die gewichtsloze eindejaarsperiode, waarin ik weinig anders aan mijn hoofd had dan menu’s samenstellen en boodschappen in huis halen voor de feestdagen, stuitte ik op een stukje in The New York Times, waarin de schrijfster de stelling poneerde dat Jane Austens Emma behalve een klassieke comedy of manners óók een roman over mantelzorg was. Met weduwnaar Mr. Woodhouse in de rol van alzheimerpatiënt en zijn dochter Emma (handsome, clever and rich) als mantelzorger die hem geen twee uur alleen kon laten. Dit was nog eens een andere interpretatie dan de vrolijke highschoolfilm Clueless en ik besloot de kerstbijlages opzij te leggen en Emma te herlezen.

Van mijn eerste lezing, zowat veertig jaar geleden, herinnerde ik me verwarring over de verschillende love interests van de hoofdpersonen en een gevoel van teleurstelling over het slot. In tegenstelling tot...