<div class="lead">Wie in vrede investeert, krijgt welvaart en veiligheid op straat er gratis bij</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>De wereld wordt geteisterd door geweld en geweld. Als het om politiek gemotiveerd geweld gaat, noemen we het oorlog. Als het om economisch gemotiveerd geweld gaat, noemen we het criminaliteit.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Maarten van Rossem noemde elf jaar geleden de aanslagen van Al-Qaida op de VS criminaliteit. Daar zou je dus eigenlijk de FBI op af moeten sturen in plaats van het leger, dan was ons die hele ellendige War on Terror bespaard gebleven. Nu sturen we onderzeeërs naar de Somalische wateren alsof daar een zeeoorlog woedt, maar het gaat daar om piraterij en dat zou je toch eerder een vorm van criminaliteit kunnen noemen. En de missie naar Kunduz heet een politiemissie, terwijl het daar uiteindelijk om oorlog gaat.</p>
<p>Waarmee ik weer niet wil zeggen dat de politie er alleen maar is voor criminaliteit en de krijgsmacht er alleen is voor oorlog, maar zo zijn de taken in de meeste landen toch wel zo’n beetje verdeeld.</p>
<p>Het onderscheid tussen de twee soorten geweld wordt steeds vaker losgelaten. Vooral 9/11 heeft voor intellectuele verwarring gezorgd, want het terrorisme was een onbegrepen vijand. Terroristen hadden politieke doelstellingen, maar gedroegen zich als boeven en hun opsporing vergde veel inlichtingenwerk en forensisch recherchewerk. Volgens de Amerikaanse Drug En­forcement Administration kunnen terreurorganisaties bijna niet zonder misdaad: zestig procent van de organisaties heeft drugshandel als inkomstenbron. En verried de term ‘schurkenstaat’ eigenlijk ook al niet dat George W. Bush de boef en de vijand niet goed meer uit elkaar kon houden?</p>
<p>Niet zo scherp trekken die grens, is ook de boodschap van het Human Development Report 2011. Criminaliteit en oorlog gaan hand in hand. In veel landen lossen ze elkaar gewoon af, zodat er voor de burger weinig valt te vieren als het met een van beide wat beter gaat. De tweedeling zorgt er misschien ook voor dat we aan ‘oorlog’ onevenredig veel aandacht schenken, maar er ook op willen bezuinigen zodra hij uit beeld raakt. Getalsmatig lijkt dat terecht, zo zou je uit het recente rapport Glo­bal Burden of Armed Violence kunnen concluderen. Elk jaar komen ruim vijfhonderdduizend mensen om het leven door geweld. Slechts een tiende daarvan (55.000) sneeft op het slagveld of door terroristisch geweld. De grote meerderheid (396.000) wordt ‘gewoon’ vermoord. De rest (zo’n 75.000) legt het loodje door doodslag of bij het neerslaan van rellen.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>Fragiele staten kennen veel meer criminaliteit dan goedbestuurde</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>In landen als El Salvador, Guatemala en Honduras vallen nu, tijdens ‘vrede’, meer slachtoffers door moord en doodslag dan tijdens de jaren waarin er burgeroorlog woedde. Als je ook nog weet dat er tegenwoordig de helft minder oorlogen worden gevoerd dan pakweg dertig jaar geleden, is het geen wonder, zou je zeggen, dat veel mensen voor hun ‘veiligheid’ nu liever blauw op straat willen dan tanks en vliegtuigen. Hier wordt de logica gevaarlijk. Er is overstelpend bewijs dat oorlog en criminaliteit verweven zijn, en wel zo dat het loont om nooit oorlogsland te worden, teneinde criminaliteit te vermijden. Wie in vrede investeert, krijgt welvaart en veiligheid op straat er gratis bij. Sowieso kennen fragiele staten veel meer criminaliteit dan goedbestuurde staten. In bijna alle fragiele staten kwam volgens het WDR 2011 ook zwaar burgeroorlogsgeweld voor. Tweederde van alle 500.000 doden valt in maar 58 landen, een kwart in zelfs maar 14 landen. De misdaad krijgt er de kans om via corruptie, infiltratie of zelfs overname van de officiële machtsposities aan de touwtjes te trekken. Eenmaal in de greep van fragiliteit en misdaad zitten landen gevangen in een fatale kringloop. </p>
<p>Een halve eeuw geleden was de helft van de burgeroorlogen die wereldwijd uitbraken ‘nieuw’, nu zijn negen van de tien oorlogen aflevering zoveel uit een haast niet te stoppen reeks. De cijfers bewijzen onverbiddelijk dat deze staten minder buitenlandse investeringen en ontwikkelingshulp aantrekken, na burgeroorlogen tot twintig jaar terugvallen in economische ontwikkeling, veel slechter scoren in het realiseren van de millenniumdoelstellingen, zakken op mensenrechtenlijstjes en economisch niet meer aantrekkelijk zijn voor ons. Kortom, steeds meer falen.</p>
<p>De les is: veiligheid exporteren is verstandig, goed tegen elk geweld en we worden er zelf niet slechter van.</p>
</p></div>


Ko Colijn

Gerelateerd