Hoelang loop ik op mijn vrije zaterdag nu al partijcongressen af die door de media van tevoren tot spannend evenement zijn uitgeroepen? Zelfs bij mooi schaatsweer denk je al snel: de plicht roept. Stel dat het congres in opstand komt of de partijleider wordt heengezonden: zoiets wil je als Haags verslaggever niet hebben gemist. Meestal loopt het uit op een deceptie.
Op het CDA-congres in Arnhem maakte het voorgenomen pact met de PVV veel emoties los, maar uiteindelijk ging Verhagen toch regeren met Rutte en Wilders. Bij de PvdA klinkt in de wandelgangen altijd gemor (‘Het viel weer niet mee, de toespraak van Job’), maar tegen het einde zingen ze schouder aan schouder de Internationale. Ook bij het GroenLinks-congres in Utrecht ben ik er regelrecht ingelopen.
De voortekenen konden voor Jolande Sap en de partijleiding niet slechter zijn. EenVandaag had uitgerekend dat de meerderheid van de...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.