<div class="lead">
Het gesprek van de dag volgens de redactie. Met vandaag: hartverscheurend, die teleurstelling van Maurits Hendriks.
</div>
Je zou het bij het zien van de vrolijke beelden van afgelopen nacht bijna vergeten. Zelfs de regen kon de pret niet drukken, bij de in oranje jackjes gehulde Nederlandse sportploeg die Rio uitbundig vaarwel zwaaide.
Terwijl het team natuurlijk in zak en as moest zitten. Onbegrijpelijk eigenlijk, hoe ze daar vannacht in Rio de duim naar de camera op staken, alsof er verdorie iets te vieren viel, alsof de Olympische gedachte godbetert om spelplezier en gebroederlijkheid ging.
Onbestaanbaar. Want sinds gistermiddag is het immers officieel: deze Spelen waren een teleurstelling. Dat was niet zomaar een natte-vingergevoel, de stemming bij de koffieautomaat of de uitkomst van een online poll op NUjij.nl, nee: de man wiens taak <a href="http://www.mauritshendriks.nl/" target="_blank">naar eigen zeggen</a> bestaat uit &#8216;sporters motiveren&#8217; heeft het zelf gezegd. En dan is het dus zo, want we geven iemand niet zomaar een koddige titel als &#8216;Chef de Mission&#8217;.
Maurits Hendriks had er behoorlijk de pest in, dat werd <a href="http://nos.nl/rio2016/artikel/2127431-hendriks-teleurgesteld-in-aantal-medailles-trots-op-gouden-prestaties.html" target="_blank">wel duidelijk</a> tijdens de interviews die hij gisteren gaf. Je kreeg bijkans medelijden, als je hem worstelend met zijn zinnen het woord hoorde voeren. Die arme man moest het niet makkelijk hebben. ‘Natuurlijk heb ik een teleurstelling over het aantal medailles,&#8217; hoorde je hem zeggen, alsof dat volstrekt vanzelfsprekend was na niet minder dan acht gouden plakken voor een klein land als Nederland. Maar tevreden? Nee, dat is ‘nooit een woord dat ik over mijn lippen krijg.&#8217;
Dat dit op primetime, lang vóór de meeste kinderen naar bed zijn, werd uitgezonden was eigenlijk onverantwoord. Je hoopte nog dat de NOS vooraf wat kijkwijzericoontjes in beeld had gebracht, zodat ouders op tijd hadden kunnen wegzappen. Daar doe je dan zo je best voor. Je kinderen uitleggen dat sport gaat om plezier, om de lol, om het meedoen, dat ook verliezers eigenlijk winnaars zijn, dat tot het uiterste gaan al de grootste prestatie is en dat je als je je best hebt gedaan sowieso trots op jezelf mag zijn. Het was vijf jaar geleden zelfs <a href="http://sire.nl/nieuws/start-campagne-geef-kinderen-hun-spel-terug" target="_blank">een initiatief</a> van NOC*NSF: de campagne &#8216;Geef kinderen hun spel terug&#8217;, die de bloedfanatieke ouders langs de zijlijn moest kalmeren en kinderen het belang van fair play moest bijbrengen.
Maar helaas, Hendriks had nou eenmaal een persoonlijke teleurstelling te verwerken. Hier werd voor het oog van de natie de sportgedachte vakkundig een kopje kleiner gemaakt.
Het interview met de NOS duurt acht en een halve minuut, en mocht de miezerregen u vandaag nog niet voldoende hebben geërgerd dan loont het de moeite ze even helemaal uit te zitten. Vooral als Heineken als hoofdsponsor opeens wél iets blijkt waar we &#8216;geweldig trots op mogen zijn&#8217;. Of als de verslaggever Hendriks confronteert met de gestegen investeringen in sport, en de &#8216;Chef&#8217; tekst en uitleg moet geven over ons nationaal falen. Alle magie van de sport, elke zweem van een Olympische gedachte werd daar live op televisie tot een paar plussen en minnen gereduceerd. Een schrijnender voorbeeld van de doorgeslagen rendementscultuur zag je zelden.
Hij zegt het echt: ‘Het zwemprogramma heeft niet geleverd’. Bureaucratentaal voor: onze zwemmers zijn een stelletje losers.
De enige fout die Hendriks zelf wil toegeven is &#8216;verkeerde communicatie&#8217;, bijvoorbeeld over het naar huis sturen van Yuri van Gelder. Yuri gaat hij bovendien binnenkort &#8216;begeleiden&#8217; – iets waar de man die nooit meer aan een Spelen zal kunnen meedoen ongetwijfeld reikhalzend naar uit kijkt. Verkeerde communicatie was er bovendien ook over de beruchte loser-vlucht, waarmee sporters die vier jaar lang tot het uiterste getraind hebben om een felbegeerde plek op de Spelen te veroveren, maar toch nét geen medaille pakten, verplicht eerder naar huis werden gebracht.
Hendriks geeft toe: dat wringt met de Olympische gedachte. Maar ja, het &#8216;prestatieklimaat&#8217; hè. En daar hadden ze dus beter over moeten communiceren naar ons, het weekhartig volk, dat nog gelooft in platitudes als &#8216;meedoen is belangrijker dan winnen&#8217;.